Łowczy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łowczy – we wczesnośredniowiecznej Polsce urzędnik królewski zajmujący się organizacją łowów monarchy.

Urząd ten utrzymał się po przemianach ustrojowych (monarchia stanowa, później demokracja szlachecka) i stał się dożywotnim i honorowym, a więc nie pociągającym za sobą żadnych obowiązków. W I Rzeczypospolitej wykształciły się dwa urzędy dworskie: łowczy wielki koronny i łowczy wielki litewski. W hierarchii urzędów ziemskich inny urząd łowczego był niższym urzędem ziemskim.

Także oficjalista w większych majątkach ziemskich oraz funkcja w klubach, związkach i kołach łowieckich.

Dzieciom łowczego przysługiwały tytuły odojcowskie. Dla synów był to łowczyc^[1][2], a dla córek łowczanka^[3]. Żony łowczego miały prawo do tytułu odmężowskiego łowczyna^[4].