Łupek serycytowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łupek serycytowy – skała metamorficzna powstała z niewielkiego przeobrażenia łupka ilastego bądź mułowca w warunkach niskich temperatur (200–400 °C) i niezbyt wysokich ciśnień (bardzo niski i niski stopień metamorfizmu według Winklera). Ze względu na pochodzenie często można spotkać nazwy metaiłowiec lub metamułowiec.

Stanowi skałę przejściową do utworów osadowych. Jest bardzo pospolity i szeroko rozpowszechniony.

Właściwości łupków serycytowych pochodzą od dominującego składnika jakim jest serycyt jednak często są maskowane przez obecność innych minerałów, np. kwarcu, chlorytu, czasami skaleni.

Struktura: drobnoziarnista i drobnoblaszkowata, czyli granolepidoblastyczna,
Tekstura: łupkowa, wyraźnie zaznaczona,
Skład: kwarc, serycyt i dodatkowe minerały, jak muskowit, skaleń, chloryt, czasami amfibol. W składzie dominuje serycyt lub kwarc.
Barwa: jasnopopielata, jasnosrebrzysta, niekiedy zielonkawo-szara, czasami zabarwione związkami żelaza na czerwono, żółto.
Twardość: niezbyt twarde, twardość zależy od zawartości kwarcu (twardość w skali Mohsa: 7).

Miejsca występowania: USA – Pensylwania, Vermont, Wielka Brytania – Walia, Polska – G. Kaczawskie, G. Opawskie, Małopolska, głębokie podłoże północnej i północno-wschodniej Polski.

Zastosowanie: używany jako materiał do pokrywania dachów, zmielony – do wyrobu płyt elektrycznych, stołów laboratoryjnych, tablic szkolnych. Ma zastosowanie jako kruszywo i wypełniacz, nośnik do farb, dawniej nośnik do DDT.

Bibliografia

WacławW. Ryka WacławW., AnnaA. Maliszewska AnnaA., Słownik petrograficzny, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1991, ISBN 83-220-0406-0, OCLC 834076623 .
H. G. S. Winkler. Petrogenesis of metamorphic rocks. [Wyd. III], Springer, New York 1974.