Ścieżka podejścia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ścieżka podejścia (ścieżka zejścia, ścieżka schodzenia, (ang.) Glide Path - GP, Glide slope, (niem.) Gleitpfad) – tor lotu samolotu zbliżającego się do lądowania.

Ścieżka zejścia jest to płaszczyzna teoretyczna, pochylona pod kątem 3° (stopni kątowych) do poziomu, znajdująca się na linii pasa startowego^[1]. Informacje służące pilotowi lub autopilotowi samolotu do zejścia i przyziemienia wzdłuż wymaganej ścieżki to naprowadzanie wysokościowe^[2]. W precyzyjnym podejściu do lądowania, podejście końcowe uważa się za rozpoczęte, gdy statek powietrzny znajduje się na ścieżce schodzenia w punkcie przechwycenia, a kończy na wysokości decyzyjnej^[3].

W przypadku startu statek powietrzny porusza się lotem wznoszącym na ścieżce wznoszenia (nazywanej także "ścieżką podejścia"). Według Słownika terminów i definicji NATO ścieżka wznoszenia to "kontrolowana część przestrzeni powietrznej o określonych wymiarach poziomych i pionowych, rozciągająca się od obszaru kontrolowanego, który może obejmować lotnisko, gdzie statek powietrzny wykonuje całość lub część wznoszenia pozostając w zasięgu kontroli pozytywnej"^[4].

Kontrolę kąta podejścia, czyli kontrolę zmiany położenia w płaszczyźnie pionowej zapewniają różne systemy radionawigacyjne m.in. system ILS^[5], system Lorenza, VOR.

Zmiana położenia w płaszczyźnie poziomej określana jest przez kierunek podejścia, który wyznaczany jest kątem radionamiaru lub kątem kursowym radiolatarni^[6].