Śluza Nakło Wschód – Wikipedia, wolna encyklopedia

Śluza Nakło Wschód
Państwo	Polska
Województwo	kujawsko-pomorskie
Miejscowość	Nakło nad Notecią
Droga wodna	Wisła-Odra
Lokalizacja	na 38,9 km
	Dane techniczne
Długość	57,4 m
Szerokość	9,6 m
Różnica poziomów	1,91 m
Wrota	stalowe dwuskrzydłowe
Rodzaj napędu	ręczny
	Położenie na mapie Nakła nad Notecią Śluza Nakło Wschód
	Położenie na mapie Polski Śluza Nakło Wschód
	Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego Śluza Nakło Wschód
	Położenie na mapie powiatu nakielskiego Śluza Nakło Wschód
	Położenie na mapie gminy Nakło nad Notecią Śluza Nakło Wschód
	53°07′44,191″N 17°36′44,060″E/53,128942 17,612239

Śluza Nakło Wschód – śluza na Kanale Bydgoskim.

Stanowi jedną z budowli hydrotechnicznych Kanału Bydgoskiego, zarządzaną przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Poznaniu, Zarząd Zlewni Noteci w Bydgoszczy. Jest to śluza nr 8 drogi wodnej Wisła-Odra, która jest elementem międzynarodowej drogi wodnej E-70.

Lokalizacja

Śluza znajduje się w mieście Nakło nad Notecią.

Historia

Śluzę wybudowano w latach 1800–1801 w ramach naprawy i rozbudowy Kanału Bydgoskiego. Początkowo miała drewniane ściany i murowane głowy oraz wymiary: 68 x 8,8 m. Długość komory wynosiła 48,9 m, a światło głowy 6,6 m. Budowniczym był Ernst Conrad Peterson, inspektor Kanału Bydgoskiego. W 1807 r. śluzę remontowano, a w 1812 r. jej wrota, jak również pogłębiono Noteć na odcinku od śluzy do Nakła. W latach 1887–1889 obiekt przebudowano do formy kamienno-murowanej^[1]. Obecna forma budowli pochodzi z lat 1910–1914, kiedy dokonano przebudowy Kanału Bydgoskiego.

W 2005 r. śluzę Nakło Wschód wraz z obiektami towarzyszącymi wpisano do rejestru zabytków województwa kujawsko-pomorskiego^[1].

Charakterystyka

Jest to pojedyncza śluza komorowa III klasy o napędzie ręcznym. Konstrukcja obiektu jest betonowa z okładziną ceglaną. Dno i progi są betonowe. Posiada zamknięcia górne w postaci wrót stalowych klapowych oraz dolne wrota wsporne, stalowe dwuskrzydłowe. Napęd śluzy jest elektryczny i awaryjny ręczny. Napełnianie wodą odbywa się poprzez galerie usytuowane w głowach śluzy. Praktyczny czas śluzowania wynosi 25 minut.

Na zamknięciach śluzy znajdują się dwa przejścia technologiczne o szerokości 1,0 m i długości 9,6 m. Kładka na głowie górnej w czasie śluzowana chowa się pod wodę, natomiast kładka na głowie dolnej razem ze skrzydłami wrót rozchyla się na boki^[1].

Poziomy

Śluza umożliwia podniesienie jednostek o 1,91 m, z 56,52 na 54,61 m n.p.m.

Zobacz też

Kanał Bydgoski

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Monografia mostów województwa kujawsko-pomorskiego. Brda i Kanał Bydgoski. Tom II z serii: Mosty z biegiem rzek pod red. Krzysztofa Dudka. Bydgoszcz – Grudziądz 2012. Wydawca: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Pomorsko-Kujawski. ISBN 978-83-934160-2-8

Bibliografia

Bartowski Krzysztof: W 231. rocznicę Kanału Bydgoskiego (1774-2005). [w:] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 10. Bydgoszcz 2005.
Winid Walenty: Kanał Bydgoski: Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Popierania Nauki, 1928.
Woźniak-Hlebionek Agnieszka. Kanał Bydgoski, Brda i Noteć w pruskich planach inwestycyjnych w latach 1773-1915. [w:] Kronika Bydgoska XXIII (2001). Bydgoszcz 2002.
O Kanale Bydgoskim na portalu Kanały.info. kanaly.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-05)].

Linki zewnętrzne

RZGW w Poznaniu
Kanały.info. kanaly.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-18)].

[MMKP-1] Monografia mostów województwa kujawsko-pomorskiego. Brda i Kanał Bydgoski. Tom II z serii: Mosty z biegiem rzek pod red. Krzysztofa Dudka. Bydgoszcz – Grudziądz 2012. Wydawca: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Pomorsko-Kujawski. ISBN 978-83-934160-2-8

[1]