Przetoczenie krwi wynaczynionej śródoperacyjnie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przetoczenie krwi wynaczynionej śródoperacyjnie, śródoperacyjna autotransfuzja, śródoperacyjne odzyskiwanie krwi – rodzaj autotransfuzji, w której przetaczana jest wynaczyniona śródoperacyjnie i odzyskana z pola operacyjnego własna krew chorego^[1].

Metoda polega na aspiracji przez operatora wynaczynionej krwi z pola operacyjnego. Odzyskana krew po dodaniu antykoagulantu jest gromadzona w zbiorniku. Po uzyskaniu określonej objętości zebranej krwi jest ona odwirowywana, a następnie mieszana z solą fizjologiczną. Odwirowana krew jest gromadzona w kolejnym pojemniku i może zostać przetoczona choremu lub magazynowana w celu późniejszego wykorzystania^[2][3].

Uzyskana krew charakteryzuje się wysokim hematokrytem wynoszącym około 50–60%, niską ilością wolnej hemoglobiny, bardzo małą ilością płytek krwi (trombocytów) i jest pozbawiona czynników krzepnięcia^[2].

Metoda znajduje zastosowanie w operacjach z przewidywaną dużą utratą krwi, szczególnie w zabiegach ortopedycznych, kardiochirurgicznych i chirurgii naczyniowej. Wykorzystuje się ją także u chorych z obecnymi przeciwciałami do antygenów krwinek czerwonych, u których nie można dobrać krwi zgodnej. Metoda śródoperacyjnego odzyskiwania krwi może być akceptowalnym postępowaniem u osób, które z przyczyn światopoglądowych nie wyrażają zgody na przetoczenie krwi^[1].

Metoda nie może być wykorzystana w przypadku braku jałowości pola operacyjnego oraz stosowania środków hemostatycznych celem hamowania krwawienia czy płukania pola operacyjnego środkami do stosowania miejscowego^[1][2]. Do przeciwwskazań należy również choroba nowotworowa oraz ryzyko zanieczyszczenia krwi wodami płodowymi podczas operacji ginekologicznych u kobiet ciężarnych (ryzyko zatoru płuc wodami płodowymi)^[2].

Do powikłań śródoperacyjnej autotransfuzji należą^[2]:

• powikłania infekcyjne – są następstwem aspiracji niejałowej treści z pola operacyjnego,
• koagulopatia – odzyskana krew zawiera bardzo niewielkie ilości płytek krwi i jest pozbawiona osoczowych czynników krzepnięcia, w przypadku masywnej transfuzji konieczna jest podaż koncentratu krwinek płytkowych (KKP) oraz świeżo mrożonego osocza (FFP),
• zespół po śródoperacyjnej autotransfuzji – jest związany z aktywacją trombocytów oraz leukocytów, klinicznie może przebiegać jako zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC) oraz zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS),
• zator płucny – związany z powstawaniem mikroagregatów płytek krwi i leukocytów, w celu zapobiegania stosuje się odpowiednie filtry eliminujące reinfuzję tych komórek,
• nefrotoksyczność, niewydolność nerek^[4].

• hemodylucja

• Paul G. Barash: Clinical Anesthesia. Lippincott Williams & Wilkins, 2009. ISBN 978-0-7817-8763-5.
• Włodzimierz Baranowski, Anna Jung-Hauska, Jolanta Korsak, Krzysztof Paśnik, Zbigniew Rybicki, Kazimierz Sułek: Wytyczne w zakresie leczenia krwią i jej składnikami oraz produktami krwiopochodnymi w podmiotach leczniczych. Wojskowy Instytut Medyczny, 2014. ISBN 978-83-937276-4-3.