Śriwidżaja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Śriwidżaja (Sriwijaya, Śriwidźaja) – buddyjskie tallasokratyczne^[1] królestwo^[2], powstałe w VII wieku n.e. na Sumatrze. W 1377 przejęte przez królestwo Majapahit. Stolica w Palembang^[3][2].

Do XI w.^[2] najsilniejsze państwo regionu^[4], swymi wpływami obejmowało Jawę^[2], północne Borneo i Półwysep Malajski. Ludność stanowili Malajowie^[3]. Była ośrodkiem buddyzmu (Mahajana)^[2], za panowania dynastii Śailendrów(inne języki) (IX-XII w.) wybudowano świątynię Borobudur na Jawie^[4] oraz klasztory w Nagapattinam (południowo-wschodnie Indie)^[2].

Źródłem potęgi królestwa była kontrola nad międzynarodowym handlem morskim. Nawiązywało stosunki handlowe nie tylko z państwami Archipelagu Malajskiego, ale także z Chinami i Indiami. Królestwo było ważnym ośrodkiem kultury buddyjskiej w Azji Południowo-Wschodniej^[2]. Długi okres potęgi państwa przypadał na wieki od VIII^{[potrzebny przypis]} do XI^[2]. Później nastąpił stopniowy upadek królestwa, które ostatecznie w 1377 roku zostało przejęte przez króla Majapahit Hajama Wuruka^[3][2][4].

Z czasem pamięć o samym państwie zatarła się, wraz z islamizacją regionu i zanikiem buddyjskich wpływów na terenach Indonezji i Malezji. Ponowny wzrost zainteresowania historią Sriwidżaji nastąpił w XX wieku, wraz z kolejnymi odkryciami archeologicznymi europejskich uczonych^{[potrzebny przypis]}.