4 Pułk Artylerii Mieszanej – Wikipedia, wolna encyklopedia

4 Pułk Artylerii Mieszanej
Ilustracja
Odznaka 4 pułku artylerii mieszanej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1994

Rozformowanie

2001

Nazwa wyróżniająca

Kołobrzeski

Patron

Wincenty Aksamitowski

Tradycje
Święto

4 lipca

Nadanie sztandaru

17 marca 1995

Rodowód

4 Pułk Artylerii

Dowódcy
Pierwszy

płk Fryderyk Woźniak

Ostatni

płk Adam Dłużniewski

Organizacja
Numer

JW 1673[1]

Dyslokacja

Kołobrzeg

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Artyleria

Podległość

8 Dywizja Obrony Wybrzeża[2]

4 Kołobrzeski pułk artylerii mieszanej im. gen. Wincentego Aksamitowskiego (4 pam) – oddział artylerii Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Pułk został sformowany w 1994 roku z połączenia 4 pułku artylerii, 98 dywizjonu artylerii przeciwpancernej z 8 Dywizji Zmechanizowanej. Wchodził w skład 8 Bałtyckiej Dywizji Obrony Wybrzeża[3].

Dla podkreślenia więzi 4 pułku artylerii mieszanej ze społeczeństwem Kołobrzegu, na podstawie postanowień rozkazu Ministra Obrony Narodowej Nr 1/MON z 2 stycznia 1991 w sprawie dziedziczenia i kultywowania tradycji oręża polskiego[4] 4 grudnia 1994 pułk przyjął nazwę wyróżniającą „Kołobrzeski” oraz otrzymał imię generała Wincentego Aksamitowskiego[5].

17 marca 1995 roku Prezydent RP Lech Wałęsa nadał pułkowi sztandar ufundowany przez Komitet Fundatorów Sztandaru[6][7].

3 maja 1995 roku na placu przed kołobrzeskim ratuszem miejskim odbyła się uroczystość wręczenia sztandaru[8].

W związku z rozformowaniem 8 Bałtyckiej Dywizji Obrony Wybrzeża, z końcem 2001 roku pułk został rozwiązany.

Tradycje

[edytuj | edytuj kod]

11 listopada 1992 roku 4 pułk artylerii przejął dziedzictwo i tradycje[9][10]:

  • 4 Brygady Artylerii (1789-1793)
  • Batalionu Artylerii Legionów Polskich we Włoszech (1799)
  • 4 batalionu artylerii pieszej 4 Dywizji Piechoty (1809-1814)
  • 4 kompanii lekkiej artylerii pieszej (1815-1831)
  • 4 Kujawskiego Pułku Artylerii Lekkiej (1918-1939)
  • 4 Kresowego Pułku Artylerii Lekkiej (1942-1947)

Symbole pułku

[edytuj | edytuj kod]

Odznaka pułkowa

Odznaka wykonana w kształcie okrągłej tarczy otoczonej srebrnym wieńcem laurowym. Na dole wieńca skrzyżowane lufy armatnie, na które nałożono zielono-czarną szarfę spiętą w kokardę z literami PA i datami, 1918 i 1943. Na błękitnym tle tarczy widnieje cyfra pułkowa 4 i biała sylwetka kołobrzeskiego pomnika zaślubin Polski z morzem.

Odznaka o wymiarach 40x36 mm, swym kształtem nawiązuje do odznaki pamiątkowej 4 Kujawskiego Pułku Artylerii Lekkiej z 1926. Zaprojektował ją mjr Grzegorz Ciechanowski, a wykonano w pracowni grawerskiej Andrzeja Panasiuka w Warszawie. Każda odznaka posiadała swój unikatowy numer wybity na rewersie. Pierwsze odznaki wręczono 15 sierpnia 1991[11].

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]
2S1 Goździk
  • dowództwo i sztab
  • bateria dowodzenia
  • bateria rozpoznania dźwiękowego
  • 1 dywizjon artylerii samobieżnej (haubice 122 mm 2S1 Goździk)
  • 2 dywizjon artylerii samobieżnej (haubice 122 mm 2S1 Goździk)
  • 3 dywizjon artylerii rakietowej (BM-21)
  • trzy dywizjony artylerii przeciwpancernej (skadrowane)
  • kompania zaopatrzenia
  • kompania remontowa
  • kompania medyczna

Przekształcenia

[edytuj | edytuj kod]

34 Pułk Artylerii Lekkiej34 Pułk Artylerii Haubic4 Pułk Artylerii4 Pułk Artylerii Mieszanej

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Jednostki artylerii Wojska Polskiego

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
  2. Wojtaszak i Kozłowski 2001 ↓, s. 224.
  3. Kozłowski 2012 ↓, s. 354.
  4. Dz. Rozk. MON poz. 1
  5. Decyzja nr 121 Ministra Obrony Narodowej 17 listopada 1994 w sprawie nadania nazwy wyróżniającej oraz imienia patrona 4 pam w Kołobrzegu Dziennik Rozkazów MON z 1994 poz. 117.
  6. Dziennik Rozkazów MON z 1996 roku poz. 21.
  7. Krząstek i Żak 1997 ↓, s. 111.
  8. Krząstek i Żak 1997 ↓, s. 113.
  9. Dziennik Rozkazów MON z 1992 poz. 52.
  10. Ciechanowski 2018 ↓, s. 157.
  11. Zdzisław Sawicki: Mundur i odznaki Wojska Polskiego.... s. 105.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]