613 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rządzący państwami w 613

[ Edytuj tabelę ]
Cesarz Bizancjum	610 Herakliusz 641
Cesarz Chin	604 Sui Yangdi 618
Król Essexu	604 Saebert 616
Król Franków	584 Chlotar II 629
Król Franków w Austrazji	612 Teuderyk II 613 613 Sigebert II 613
Cesarz Japonii	592 Suiko 628
Król Kentu	560 Ethelbert I 616
Patriarcha Konstantynopola	610 Sergiusz I 638
Władca Korei	590 Yŏngyang 618
Król Longobardów	590 Agilulf 616
Papież	608 Bonifacy IV 615
Król Persji	590 Chosrow II Parwiz 628
Król Wizygotów	612 Sisebut 621

Rok 613 / DCXIII

stulecia: VI wiek ~ VII wiek ~ VIII wiek
lata: 603 « 608 « 609 « 610 « 611 « 612 « 613 » 614 » 615 » 616 » 617 » 618 » 623

Wydarzenia

Cesarz Herakliusz żeni się ze swoją siostrzenicą Martyną; zostaje cesarzową („Augusta”) bizantyńską.
22 stycznia – Konstantyn III zostaje koronowany na współcesarza („Cezar”) przez swojego ojca Herakliusza i wkrótce potem zaręczony ze swoją kuzynką Gregorią, córką Niketasa. Konstantyn, będący wówczas 8-mieszęcznym niemowlęciem, nie sprawuje realnej władzy: jego tytuł dynastyczny jest stricte ceremonialny.
Wojna bizantyńsko-sasanidzka (602–628): Herakliusz mianuje się naczelnym wodzem wraz ze swoim bratem Teodorem (Kuropalates), aby umocnić dowództwo nad armią.^[1]
Bitwa pod Antiochią: Herakliusz mobilizuje bizantyjskie siły ekspedycyjne do Antiochii (Syria), ale zostaje całkowicie pokonany poza miastem przez Persów. Perski dowódca Szachin dokonuje dalszych inwazji na środkową i Zachodnią Anatolię.^[2] W Syrii Szarbaraz zdobywa trzy miasta: Damaszek, Apameę i Emesę.

Król Teuderyk II umiera na dyzenterię w Metz - stolicy Austrazji, przygotowując kampanię przeciwko swemu odwiecznemu wrogowi, Chlotarowi II. Jego babka Brunhilda chcąc zachować jedność państwa wyznaczyła na następcę tronu najstarszego z 4 synów Teoderyka – Sigeberta II
Chlotar II ponownie jednoczy królestwa frankijskie, nakazując zamordowanie Sigeberta II. Oskarża Brunhildę o zabicie dziesięciu królów Franków (według „Liber Historiae Francorum”). Zabito ją przez przywiązanie jej włosów, ręki i nogi do ogona dzikiego ogiera, który wlókł ją przez plac w Abbeville.

Bitwa pod Chester: Król Ethelfrith z Nortumbrii najeżdża Gwynedd (północno-zachodnia Walia), aby pokonać swojego starego wroga, Edwina. Zjednoczone siły Brytów (z królestw Gwynedd, Powys, Pengwern i Dumnonii) zostają pokonane w pobliżu Chester^[3].

Wojna między Goguryeo a Dynastią Sui: Cesarz Sui Yangdi ponownie przekracza rzekę Liao He i doprowadza do Oblężenia Mandżurii. Podczas kampanii Yang Xuangan, urzędnik dynastii Sui, rozpoczyna bunt w pobliżu Luoyang. Obawiając się ataków z dwóch frontów, Yángdi jest zmuszony wycofać swoją armię.
Isanapura zostaje stolicą królestwa Czenly (przybliżona data).

Islam: Mahomet zaczyna publiczne nauczanie. Szerzy przesłanie islamu i zachęca do osobistego oddania się Bogu. Kurajszyccy przywódcy z Mekki sprzeciwiają się jakimkolwiek zmianom w tradycyjnych zwyczajach plemiennych i religijnych.

↑ Walter Emil Kaegi (2003), Heraclius, Emperor of Byzantium, Cambridge University Press, p. 75. ISBN 0-521-81459-6
↑ Clive Foss. The Persians in Asia Minor and the End of Antiquity. „The English Historical Review”. 90 (357), s. 721–747, październik 1975. DOI: 10.1093/ehr/XC.CCCLVII.721. (ang.).
↑ Kronika anglosaska (E) odnotowuje jakoby bitwa ta miała miejsce w roku 605, ale rok ten uznawany jest jako błędny; (zob. przekład Kroniki autorstwa Michaela Swantona (1996, 1998), s. 23, przypis 2. Ogólnie przyjmuje się iż bitwa odbyła się między 613 a 616 rokiem, zgodnie z pierwszą propozycją Charlesa Plummera, Venerabilis Beda Opera Historica (1896)