90 mm działo bezodrzutowe M67 – Wikipedia, wolna encyklopedia

M67

Żołnierze amerykańscy z działem bezodrzutowym M67
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Rodzaj	działo bezodrzutowe
Historia
Produkcja seryjna	lata 60. XX wieku – ?
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	90 mm
Długość lufy	1346 mm
Donośność	2000 m (HEAT) 200 m (APERS)
Prędkość pocz. pocisku	210 m/s (HEAT) 366 m/s (APERS)
Masa	17 kg pocisk: 4,2 kg (HEAT) 3,1 kg (APERS)
Multimedia w Wikimedia Commons

M67 – amerykańskie działo bezodrzutowe kalibru 90 mm opracowane na początku lat 60. XX wieku, wykorzystywane m.in. podczas wojny wietnamskiej, w szczególności do niszczenia fortyfikacji^[1][2].

Działo przystosowane jest do strzelania pociskami kumulacyjnymi (HEAT) M371A1 i przeciwpiechotnymi (APERS) M590. Długość broni wynosi 1,35 m, a masa około 17 kg (pocisk HEAT – 4,2 kg, APERS – 3,1 kg). Broń odpalana może być z ramienia, bądź z ziemi z wykorzystaniem wbudowanego dwójnogu i monopodu. Donośność wynosi do 2 km (dla pocisków APERS – 200 m), zasięg skuteczny od 400 do 800 m^[1][2].

M67 wycofane zostało ze służby w US Army do połowy lat 70., zastąpione przez wyrzutnie przeciwpancernych pocisków kierowanych Dragon i TOW. Broń pozostała jednak w magazynach i przywrócona została do służby podczas wojny w Afganistanie. Poza Stanami Zjednoczonymi broń wykorzystywana była m.in. przez armię grecką i południowokoreańską^[1].