Ahmad al-Mir – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ahmad al-Mir (ur. 1920 lub 1921 w Masjafie^[1]) – syryjski wojskowy, jeden z głównych organizatorów zamachu stanu w Syrii w 1963.

Był ismailitą. Jego dziad, emir Mahmud, był w czasach przynależności Syrii do Imperium Osmańskiego komendantem twierdzy w Masjafie, posiadał również na własność ziemie przylegające do miasta. Ojciec wojskowego, Mulhim, odziedziczył ten majątek, jednak w 1920 został wywłaszczony przez francuskie władze mandatowe^[1]. W momencie urodzenia Ahmada rodzina żyła w ubóstwie^[2]. Po powstaniu Zjednoczonej Republiki Arabskiej, podobnie jak wielu innych oficerów syryjskich, został skierowany do służby w Egipcie. W 1960, stacjonując w Kairze w stopniu majora^[1], wszedł w skład zakonspirowanego Komitetu Wojskowego Partii Baas, którym kierował ówcześnie Muhammad Umran. Razem z nim do tajnej organizacji przez Umrana wprowadzeni zostali Salah Dżadid, Hafiz al-Asad, Abd al-Karim al-Dżundi, Usman Kanan oraz Munir al-Dżirudi. Al-Mir razem z Umranem, Dżadidem, al-Asadem i al-Dżundim jeszcze w tym samym roku znalazł się w ścisłym kierownictwie Komitetu^[3].

Wziął udział w zamachu stanu w Syrii w marcu 1963, po którym partia Baas objęła autorytarną władzę w Syrii. Nadal był członkiem legalnie już działającego w strukturach partii Komitetu Wojskowego (do jego likwidacji w 1965). W listopadzie 1963 objął dowództwo 70 Brygady Pancernej stacjonującej w Al-Kiswie^[1]. Poparł Salaha Dżadida i jego radykalną frakcję partii Baas w rywalizacji o wpływy w Syrii z gen. gen. Aminem al-Hafizem, stojącym na czele Narodowej Rady Dowództwa Rewolucji^[4]. W lutym 1966 radykałowie z Dżadidem i Hafizem al-Asadem na czele przeprowadzili drugi zamach stanu, po którym przejęli władzę^[5]. Po przewrocie al-Mir został przewodniczącym biura ds. oficerów w siłach zbrojnych Syrii^[1]. Walczył w wojnie sześciodniowej^[6], dowodząc jednym z odcinków frontu na wzgórzach Golan^[1]. Po klęsce Syrii stracił stanowisko. We wrześniu 1967 znalazł się w Przywództwie Narodowym^[a] syryjskiej partii Baas. W narastającym konflikcie między Dżadidem i Hafizem al-Asadem popierał tego pierwszego^[6].

W listopadzie 1968 został ambasadorem Syrii w Hiszpanii^[6].

• Batatu H., Syria's Peasantry, the Descendants of Its Lesser Rural Notables, and Their Politics, Princeton University Press, Princeton 2012, ISBN 978-1-4008-4584-2
• van Dam N.: The Struggle for Power in Syria. Politics and Society under Asad and the Ba'ath Party. London: I. B. Tauris, 2011. ISBN 978-1-84885-760-5.