Akcelerator liniowy z falą bieżącą – Wikipedia, wolna encyklopedia

Akcelerator liniowy z falą bieżącą – akcelerator cząstek, w którym cząstki przyspieszane są za pomocą bieżącej fali elektromagnetycznej. Falę taką uzyskuje się w falowodzie zakończonym oporem falowym (pochłaniającym falę bez odbicia). Wektor elektryczny fali bieżącej porusza się wzdłuż osi akceleratora. Gdy cząstka porusza się synchronicznie z prędkością taką samą jak prędkość fazowa rozchodzącej się fali, to podlega ona działaniu stałego przyspieszenia.^[1]

Ściany falowodu zawierają system przesłon regulujących prędkość fazową fali bieżącej - bez nich prędkość fali byłaby zawsze większa od prędkości cząstki.^[1]

Ważną cechą takiego akceleratora jest teoretyczny brak górnego ograniczenia energii przyspieszanych cząstek.^[1]

Przykładem takiego akceleratora jest słynny Stanford Linear Accelerator Center, przyspieszający elektrony do energii 50GeV. Ma on długość 2 mil (ponad 3 km) i składa się z ponad 80 000 miedzianych cylindrów oraz płytek.^[1]