Alef (zbiór opowiadań) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alef (hiszp. El Aleph) – zbiór opowiadań argentyńskiego pisarza Jorge Luisa Borgesa, opublikowany w 1949.

W 1952 Borges do pierwotnego zbioru włączył cztery opowiadania: Ibn Hakam al-Bokhari zabity w swym labiryncie, Dwaj królowie i dwa labirynty, Oczekiwanie, Człowiek w progu.

Zawartość tomu

Nieśmiertelny (Los inmortales)
Nieboszczyk (El Muerto)
Teologowie (Los teólogos)
Historia wojownika i branki (Historia del guerrero y la cautiva)
Biografia Tedea Isidora Cruza (Biografía de Tadeo Isidoro Cruz (1829-1874))
Emma Zunz (Emma Zunz)
Dom Asteriona (La casa de Asterión)
Powtórna śmierć (La otra muerte)
Deutsches requiem (Deutsches réquiem)
Dociekania Awerroesa (La busca de Averroes)
Zahir (El zahir)
Pismo boga (La escritura del Dios)
Ibn Hakam al-Bokhari zabity w swym labiryncie (Abenjacán el Bojarí, muerto en su laberinto)
Dwaj królowie i dwa labirynty (Historia de los dos reyes y los dos laberintos, como nota de Burton)
Oczekiwanie (La espera)
Człowiek w progu (El hombre en el umbral)
Alef (El Aleph)

Borges w swoich utworach odwołuje się do motywów starożytnych (Nieśmiertelny, Dom Asteriona), ale także arabskich (Dociekania Awerroesa) oraz indyjskich (Człowiek w progu). Część z opowiadań rozgrywa się w Buenos Aires, inne na południowoamerykańskiej pampie. Bohaterem Deutsches réquiem jest nazistowski zbrodniarz.