French
DeutschAleksander Kurowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | 11 lutego 1879 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 czerwca 1958 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1899–1927 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | komendant PKU |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    | |
Aleksander Kurowski (ur. 11 lutego 1879 we Wrześni, zm. 23 czerwca 1958 w Poznaniu) – podporucznik Armii Cesarstwa Niemieckiego, uczestnik powstania wielkopolskiego, major Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Tomasza, mistrza szewskiego, i Antoniny z Rogowskich.
Egzamin dojrzałości złożył przed Komisją Egzaminacyjną przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Poznaniu. Należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 12 października 1899 został powołany do armii niemieckiej, po zwolnieniu z której pracował jako naczelnik biura notarialnego. Z początkiem lipca 1914 został ponownie powołany do armii niemieckiej i do połowy sierpnia 1917 walczył na froncie francuskim. 22 marca 1915 został mianowany podporucznikiem. Potem dowodził kompanią w garnizonie Jelenia Góra[1].
Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim (od końca grudnia 1918 był członkiem oddziału ppor. Mieczysława Palucha), a następnie dowodził szkołą podoficerską przy 10 pułku strzelców Wielkopolskich. Od czerwca 1919 przebywał na Froncie Wielkopolskim, gdzie zajmował stanowiska adiutanta dowódcy 4 pułku strzelców Wielkopolskich i dowódcy I batalionu tegoż pułku. Potem w ramach Frontu Litewsko-Białoruskiego uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, pełniąc najpierw obowiązki dowódcy batalionu, a następnie dowódcy 4 pułku strzelców Wielkopolskich (wchodzącego w skład 14 Dywizji Piechoty). Za wybitne dowodzenie tą jednostką podczas ofensywy mińskiej został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Od końca grudnia 1920 dowodził 58 pułkiem piechoty w jego pokojowym garnizonie. Na początku lat 20. XX w. przez krótki czas znajdował się poza czynną służbą wojskową[1].
1 czerwca 1921 pełnił, już w randze kapitana, służbę w 58 pułku piechoty[2]. 1 stycznia 1922 został mianowany majorem. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 515. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy batalionu sztabowego 69 pułku piechoty[4]. W roku następnym, jako nadetatowy oficer 69 pp, pełnił służbę w Oddziale Ogólnym Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII[5]. W kolejnych latach szefował Oddziałowi IV DOK VII[1]. W styczniu 1926 został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Gniezno na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta[6]. Z dniem 1 grudnia tego roku został przydzielony do PKU Poznań Powiat na stanowisko komendanta[7]. Z dniem 1 sierpnia 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop, a z dniem 30 września tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[8]. Mieszkał w Poznaniu[9].
W 1934 jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[10].
Po odejściu z wojska pracował w administracji. W czasie okupacji mieszkał w Plewiskach, Warszawie i Krakowie. Działał w Radzie Głównej Opiekuńczej. Do Poznania powrócił na początku listopada 1945 i do końca listopada 1947 pracował ponownie w administracji. Od grudnia 1947 pozostawał bez środków utrzymania. Zmarł w Poznaniu i spoczywa na tamtejszym cmentarzu Junikowo (pole: 23, miejsce: 9).
Aleksander Kurowski był żonaty z Leokadią Lewik, z którą miał czworo dzieci: Aleksandrę, Bożenę, Jerzego i Zbigniewa[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 147 – 13 kwietnia 1921[11]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[12][13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[14]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[14]
12 czerwca 1935 i 4 kwietnia 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[15].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 84.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 178, 726.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 36.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 323, 404.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 56, 348.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 15 stycznia 1926 roku, s. 15.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 24 listopada 1926 roku, s. 414.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 215, 228.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 900.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 990.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 813.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 323.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 286.
- ↑ a b Na podstawie fotografii.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-07]..
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.