Amebocyt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Amebocyt (gr. ameíbō ‘zmiana’, kýtos ‘komórka’), komórka ameboidalna, komórka pełzakowata – komórka zdolna do ruchów pełzakowatych, występująca w wielu grupach organizmów, pełniąca różne funkcje, np. ochrona przed drobnoustrojami (fagocytoza), gromadzenie zbędnych produktów przemiany materii^[1].

Amebocyty gąbek (Porifera) znajdują się w galaretowatej substancji zwanej mezohylem, występującej pomiędzy zewnętrzną a wewnętrzną warstwą komórek. Wytwarzają one krzemionkę i węglan wapnia. Ich funkcją jest zbieranie zbędnych produktów przemiany materii, trawienie pokarmu przyjmowanego od choanocytów, na których osiada zawiesina organiczna na kołnierzykach^[2].

Przypisy

↑ Słownik tematyczny. Biologia, cz. 1, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 12–13, ISBN 978-83-01-16529-1 .
↑ Zoologia: Bezkręgowce. Czesław Błaszak (red. nauk.). T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-16108-8.

[StB1-1] Słownik tematyczny. Biologia, cz. 1, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 12–13, ISBN 978-83-01-16529-1 .

[ZOO-2] Zoologia: Bezkręgowce. Czesław Błaszak (red. nauk.). T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-16108-8.

[1]

[2]