Amunicja izbowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Amunicja izbowa (amunicja śrutowa) – amunicja ćwiczebna o niewielkiej energii, wykorzystująca grubościenne łuski wielokrotnego użytku. Przeznaczona do strzelania na strzelnicach zamkniętych (izbach - stąd nazwa) na małe odległości^[1][2].

Nabój izbowy składał się z monoblokowej łuski wielokrotnego użytku z przewierconym osiowo kanałem, o wymiarach typowej łuski dla danego typu broni. Od góry nakładano specjalny pocisk z ołowiu; w gnieździe w części dennej umieszczano spłonkę zawierającą masę zapalającą wraz z ładunkiem miotającym. Po strzale, zużytą spłonkę wybijano z dna łuski specjalnym wybijakiem, a łuskę czyszczono przed kolejnym użyciem^[1][2].

W Wojsku Polskim stosowana w latach 1923-1936, następnie wycofana, gdyż wprowadzono na szeroką skalę małokalibrową broń strzelecką (karabinki sportowe polskiej produkcji). Wykorzystywano amunicję do karabinów francuskich i niemieckich (naboje 8 mm Lebel i 7,92 mm Mauser); brak potwierdzenia używania takich nabojów do broni austriackiej. Produkcję prowadziły Zakłady Amunicyjne „Pocisk”. Łuski (pakowane w papier po 10), spłonki (w puszkach po 100) i pociski (w paczkach kartonowych po 500) pakowane oddzielnie w skrzynie drewniane^[2].