Angielski model nadzoru korporacyjnego – Wikipedia, wolna encyklopedia

Angielski model nadzoru korporacyjnego – ukształtował się w podobnym okresie jak model amerykański. W wielu publikacjach oba modele uznaje się za tożsame, istnieje jednak kilka cech modelu angielskiego, które odróżniają go od rozwiązań stosowanych w USA.

• W odróżnieniu od modelu amerykańskiego, obowiązek lojalności dyrektorów wobec akcjonariuszy, został zastąpiony obowiązkiem lojalności wobec spółki jako osoby prawnej.

• Brak podziału na dyrektorów zarządzających i niezarządzających.

• Brak mechanizmów kontroli zewnętrznej (w rozumieniu agencji państwowych) – nadzór oparty na samoregulacji.

• Rozdzielenie stanowiska prezesa korporacji i dyrektora generalnego rady.

Od lat 90. XX wieku w Wielkiej Brytanii podjęto próby ustanowienia dodatkowych mechanizmów kontroli, nie poparto ich jednak aktami prawnymi. Powstał „Kodeks dobrych praktyk”, którego przyjęcie jest obecnie warunkiem dopuszczenia spółki do obrotu giełdowego w Londynie. Utworzona w 1999 r. „Komisja Kontroli Wewnętrznej”, kontroluje i ustala standardy dla raportowania sytuacji finansowej koncernu, w celu ochrony interesów akcjonariuszy.

• Amerykański model nadzoru korporacyjnego
• Niemiecki model nadzoru korporacyjnego

• K. Lis, H. Sterniczuk: Nadzór korporacyjny. Kraków: Oficyna Ekonomiczna, 2005, s. 129–131. ISBN 83-89355-83-3.