Antoni Kaczmarczyk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoni Kaczmarczyk

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1897 Frydek-Mistek
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	59 Pułk Piechoty
Stanowiska	II zastępca dowódcy pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Kaczmarczyk (ur. 17 stycznia 1897^[a] we Frydku-Mistku, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 17 stycznia 1897 we Frydku-Mistku, w rodzinie Antoniego i Karoliny z domu Szosty^[2][3][4]. Ukończył szkołę powszechną i gimnazjum w Przemyślu z maturą^[5].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 56^[6]. Na stopień chorążego rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 kwietnia 1917^[7].

W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 12 pułku piechoty. 21 listopada 1918 wyruszył z Żywca na odsiecz Lwowa w składzie kompanii porucznika Augustyna Walusia^[8]. Następnie walczył na wojnie z bolszewikami.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w macierzystym pułku, w Wadowicach jako oficer zawodowy^{[9][10][11][12]}. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 294. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[13]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał stopień kapitana ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 199. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[14]. 1 sierpnia 1924 dowodził 1. kompanią pułku^[15]. Od 15 czerwca do 7 sierpnia 1930 odbył staż w 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu, a następnie ukończył kurs próbny do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie^[16]. 5 stycznia 1931 został powołany z 12 pp do Wyższej Szkoły Wojennej, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930/32^[17][18]. W październiku 1932, po ukończeniu kursu (bez dyplomu naukowego^[19]), został przeniesiony do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy batalionu^[20]. W sierpniu 1935 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza^[21]. W 1938 zajmowane przez niego stanowisko zostało otrzymało nazwę „II zastępca dowódcy pułku”^[22]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 48. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[23][24].

Na początku kampanii wrześniowej 1939 dowodził Oddziałem Wydzielonym „Tur”, którego zadaniem była obrona Nakła i dozorowanie Kanału Bydgoskiego (miejsce postoju dowództwa we wsi Tur)^[25]. Później dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Szpitalu V przy Stalagu XXI A^[26]. 21 maja 1940 został przeniesiony ze Stalagu XXI A do Oflagu XI B Braunschweig, a następnie do Oflagu II C Woldenberg i w końcu do Oflagu VII A Murnau^[26].

Był żonaty, miał syna Jerzego (ur. 17 marca 1930)^[27].

W pracy Tadeusza Jerzego i Anny Józefy Krzystek „Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF)” został wymieniony Antoni Kaczmarczyk, pułkownik administracji Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, zmarły 13 marca 1968 w Londynie^[28] (w Internetowej „Liście Krzystka” podano także rok urodzenia 1897)^[29].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4177^{[30][31][32][33]}
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[34][35][36]
• Złoty Krzyż Zasługi^[24]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[37]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[37]

2 marca 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”^[38].

• Antoni Kaczmarczyk. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.62-5219 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-02].
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Dwunasty pułk piechoty w dniu wręczenia mu chorągwi przez obywateli ziemi wadowickiej i ku uczczeniu pamięci bitwy pod Leszniowem dnia 1 sierpnia 1920 r. jako w dniu swego święta pułkowego. Wadowice: Nakładem korpusu oficerskiego 12 pp, 1924.
• Józef Drotlew: Dziennik działań 15 d.p.. [w:] B.I.27a [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. [dostęp 2022-10-06].
• Tadeusz Jerzy Krzystek, Anna Józefa Krzystek: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7.
• Franciszek Mucha: Zarys historji wojennej 12-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.