French
DeutschAntoni Skotarczak – Wikipedia, wolna encyklopedia
 porucznik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 kwietnia 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 kwietnia 1932 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1908–1910 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Późniejsza praca | właściciel firmy budowlanej |
| Odznaczenia | |
   | |
Antoni Skotarczak (ur. 13 kwietnia 1888 w Pławnie, zm. 30 kwietnia 1932 w Poznaniu) – żołnierz armii niemieckiej, armii wielkopolskiej i Wojska Polskiego II RP. Uczestnik I wojny światowej, powstania wielkopolskiego i wojny polsko-bolszewickiej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Antoniego i Antoniny z d. Kamińska[1]. Absolwent szkoły budowlanej i szkoły średniej w Poznaniu. Zmobilizowany w 1908 do armii niemieckiej. Zwolniony w 1910. Pracował następnie w Dortmundzie jako kierownik budowy[1].
Ponownie zmobilizowany do armii niemieckiej w 1914 brał udział w walkach podczas I wojny światowej, w listopadzie 1918 zwolniony z wojska[1]. Od grudnia 1918 brał udział w powstaniu wielkopolskim, organizował wspólnie z bratem Wiktorem oddziały powstańcze w okolicach Rogoźna. Brał udział w walkach o Budzyń (6-7 I 1919), Chodzież (8 I 1919), Radwonki i Podstolice[1]. Od 4 czerwca 1919 dowódca 6 kompanii 4 pułku strzelców wielkopolskich.
Od czerwca 1919 został mianowany dowódcą 4 kompanii w macierzystym pułku z którym następnie brał udział w walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej[1].
Szczególnie zasłużył się 26-29 lipca 1920 podczas walk odwrotowych pod Prużanami, gdzie „na czele swej kompanii kilkakrotnie odbił kontratakami utracone pozycje, umożliwiając odwrót pułku do Kobrynia”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Od 2 sierpnia 1921 dowódca II batalionu w 58 pułku piechoty. W 1922 przeniesiony do rezerwy[1]. Posiadał przydział w rezerwie do 58 pp[2]. Zamieszkał w Poznaniu gdzie założył firmę budowlaną. Tam też zmarł i został pochowany[1].
Był kawalerem[1].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1081 – 13 kwietnia 1921[3][1][4]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5][1]
- Krzyż Walecznych[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Polak (red.) 1993 ↓, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 8 lutego 1933 roku, s. 37.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 813.
- ↑ Łapiński 1928 ↓, s. 36 poz.36.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Jerzy Łapiński: Zarys historii wojennej 58-go pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.