Arcził Majsuradze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Arcził Majsuradze
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

1911
Charistwala↗

Data śmierci

1950

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Czerwona

Jednostki

140 Syberyjska Dywizja Piechoty

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za obronę Moskwy”

Arcził Siemionowicz Majsuradze, ros. Арчил Семёнович Майсурадзе (ur. 1911, zm. 1950) – radziecki oficer, polityk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Arcził Siemionowicz Majsuradze[1] urodził się w 1911[2][a]. Z pochodzenia był Gruzinem[3]. Osierocony w dzieciństwie związał się z wojskiem[2]. W wieku 15 lat uczył się w szkole piechoty, a mając 19 lat służył na granicy[2].

Został Deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR I kadencji (jako jeden z najmłodszych wiekiem) i delegatem na XVII i XVIII Zjazdy Partii (WKP(b))[4]. Był członkiem rządu[5]. Zamieszkiwał przy szosie leningradzkiej w Moskwie[6].

Podczas II wojny światowej służył w Armii Czerwonej w trakcie walk wielkiej wojny ojczyźnianej i na froncie wschodnim. W 1942 w randzie starszego komisarza batalionowego pełnił stanowisko komisarza Samodzielnej Brygady Piechoty Zmotoryzowanej o Specjalnym Przeznaczeniu (w oddziałach tej jednostki służbę odbywali czekiści-zwiadowcy, oficerowie wcześniej walczący w Hiszpanii, zagraniczni komuniści z państw zajętych przez III Rzeszę, przedwojenni sportowcy radzieccy, np. bracia Znamienscy, robotnicy oraz studenci z Moskwy)[7]. Formalnie był wówczas oficerem Wojsk Ochrony Pogranicza[8]. W sierpniu 1942, po decyzji o tworzeniu na Syberii i Uralu, armii formowanej z jednostek WOP i wojsk wewnętrznych, został mianowany komisarzem dywizji[9]. Następnie, w Nowosybirsku objął stanowisko zastępcy dowódcy dywizji do spraw politycznych, wkrótce potem połączone ze stanowiskiem szefa wydziału politycznego[10]. Został oficerem sformowanej na początku 1943 roku 140 Syberyjskiej Dywizji Piechoty, wraz z którą wyruszył do walk na froncie wschodnim[11]. Jego podkomendnym w obu ww. jednostkach był Emil Kardin[12]. Majsuradze był ranny, zapadł na egzemę nerwową[13]

Później awansowany na stopień pułkownika[6]. Po wojnie służył w Głównym Zarządzie Politycznym[14].

Zmarł w 1950 w szpitalu w Moskwie[6]. Został pochowany przy 26 alei na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie[6]. Jego żona nosiła zdrobniałe imię Dusia[15].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Emil Kardin podał, że w nekrologu w czasopiśmie „Krasnaja Zwiezda” podano rok urodzenia 1910, jednak on sam podał faktyczny rok urodzenia 1911. Majsuradze wstępując do wojska miał dodać sobie jeden rok, aby okazać się starszym.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 93-94, 110.
  2. ↑ a b c Kardin 1978 ↓, s. 95.
  3. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 12.
  4. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 9, 95.
  5. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 95-96.
  6. ↑ a b c d Kardin 1978 ↓, s. 96.
  7. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 7-8.
  8. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 9.
  9. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 10, 12.
  10. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 12, 110.
  11. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 15, 18.
  12. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 7-12.
  13. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 96-97.
  14. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 110.
  15. ↑ Kardin 1978 ↓, s. 93, 101.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Arcził_Majsuradze&oldid=67666970”