Atlee Mahorn – Wikipedia, wolna encyklopedia

Atlee Mahorn
Pełne imię i nazwisko

Atlee Anthony Mahorn

Data i miejsce urodzenia

27 października 1965
Clarendon (region Jamajki)

Wzrost

187 cm[1]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Kanada
Mistrzostwa świata
brąz Tokio 1991 sztafeta 4 ×100 m
brąz Stuttgart 1993 sztafeta 4 ×100 m
Igrzyska Wspólnoty Narodów
złoto Edynburg 1986 bieg na 200 m
złoto Edynburg 1986 sztafeta 4 ×100 m
brąz Edynburg 1986 sztafeta 4 ×400 m
Uniwersjada
srebro Kobe 1985 bieg na 200 m
srebro Kobe 1985 sztafeta 4 ×100 m

Atlee Anthony Mahorn (ur. 27 października 1965 w Clarendon[1]) – kanadyjski lekkoatleta, sprinter. Dwukrotny medalista mistrzostw świata, trzykrotny medalista igrzysk Wspólnoty Narodów, medalista uniwersjady, trzykrotny olimpijczyk (Los Angeles, Seul, Barcelona).

Jest mężem Patriny Allen, również lekkoatletki i uczestniczki letnich igrzysk olimpijskich[1].

Przebieg kariery

[edytuj | edytuj kod]

W wieku niespełna siedemnastu lat wystąpił w mistrzostwach panamerykańskich juniorów rozegranych w Barquisimeto, na których zdobył srebrny medal w konkurencji sztafety 4 × 100 m. Rok później wystartował w mistrzostwach świata, w ramach których uczestniczył w dwóch konkurencjach – w biegu na 200 m zajął w ćwierćfinale 5. pozycję a także był uczestnikiem sztafety 4 × 100 m, która została zdyskwalifikowana w eliminacjach[2][3]. Startował na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles, gdzie wystąpił wyłącznie w konkurencji biegu na 200 m i zajął w półfinale 5. pozycję z czasem 20,77[4].

W 1985 wywalczył srebrny medal uniwersjady w konkurencji biegu na 200 m, rok później zaś zgarnął trzy medale igrzysk Wspólnoty Narodów (złoty w biegu na 200 m i sztafecie 4 × 100 m oraz brązowy w sztafecie 4 × 400 m). Brał udział w mistrzostwach świata w Rzymie, ale nie osiągnął tu większych sukcesów[2][3].

W swym drugim występie na igrzyskach olimpijskich, który miał miejsce w Seulu, brał udział w dwóch konkurencjach. W konkurencji biegu na 200 m awansował do finału, w którym zajął 5. pozycję z czasem 20,39 a w konkurencji biegu sztafetowego 4 × 100 m on z kolegami z kadry również awansował do finału, w którym zajął 7. pozycję z rezultatem czasowym 38,93[5][6].

W 1991 był uczestnikiem mistrzostw świata, na których wywalczył brązowy medal w konkurencji biegu na 200 m oraz zajął 6. pozycję w półfinale biegu na 100 m i zajął 4. pozycję w eliminacjach rozgrywanych w ramach biegu sztafet 4 × 100 m[2][3]. Rok później na igrzyskach w Barcelonie rywalizował w trzech konkurencjach – w biegu na 100 m zajął w ćwierćfinale 8. pozycję z czasem 10,77, w biegu na 200 m zajął w ćwierćfinale 4. pozycję z rezultatem czasowym 20,78, natomiast sztafeta 4 × 100 m z jego udziałem nie zdołała ukończyć półfinału[7][8][9]. W 1993 został brązowym medalistą mistrzostw świata w konkurencji sztafety 4 × 100 m[2].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Zawody Miasto Miejsce Kategoria Wynik
1982 Mistrzostwa panamerykańskie juniorów Wenezuela Barquisimeto 2. sztafeta 4 ×100 m 40,24
1983 Mistrzostwa świata Finlandia Helsinki 5. QF bieg na 200 m 21,13
DSQ sztafeta 4 ×100 m N/A
1984 Letnie igrzyska olimpijskie Stany Zjednoczone Los Angeles 5. SF bieg na 200 m 20,77
1985 Uniwersjada Japonia Kobe 5. bieg na 100 m 10,39
2. bieg na 200 m 20,65
2. sztafeta 4 ×100 m 39,07
1986 Igrzyska Wspólnoty Narodów Wielka Brytania Edynburg 1. bieg na 200 m 20,31
1. sztafeta 4 ×100 m 39,15
3. sztafeta 4 ×400 m 3:08,69
1987 Mistrzostwa świata Włochy Rzym 8. bieg na 200 m 20,78
DSQ sztafeta 4 ×100 m N/A
1988 Letnie igrzyska olimpijskie Korea Południowa Seul 5. bieg na 200 m 20,39
7. sztafeta 4 ×100 m 38,93
1991 Mistrzostwa świata Japonia Tokio 6. SF bieg na 100 m 10,18
3. bieg na 200 m 20,49
4. H sztafeta 4 ×100 m 38,76
1992 Letnie igrzyska olimpijskie Hiszpania Barcelona 8. QF bieg na 100 m 10,77
4. QF bieg na 200 m 20,78
DNF SF sztafeta 4 ×100 m N/A
1993 Mistrzostwa świata Niemcy Stuttgart 5. SF bieg na 100 m 10,21
7. SF bieg na 200 m 20,80
3. sztafeta 4 ×100 m 37,83
1994 Puchar Świata Wielka Brytania Londyn 4. sztafeta 4 ×100 m 39,39
Źródło: [2][3]

Rekordy życiowe

[edytuj | edytuj kod]
  • bieg na 100 m – 10,16 (24 maja 1992, Bad Homburg)
  • bieg na 200 m – 20,17 (26 sierpnia 1991, Tokio) – do 2014 rekord Kanady[10]
  • bieg na 400 m – 45,62 (12 kwietnia 1986, Tempe)
  • sztafeta 4 x 100 m – 37,83 (22 sierpnia 1993, Stuttgart)

Źródło: [2]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Atlee Mahorn. olympedia.org. [dostęp 2022-05-09]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f Atlee MAHORN | Profile | World Athletics. worldathletics.org. [dostęp 2022-05-09]. (ang.).
  3. ↑ a b c d Atlee Mahorn. athleticspodium.com. [dostęp 2022-05-09]. (ang.).
  4. ↑ Athletics at the 1984 Los Angeles Summer Games: Men's 200 metres. sports-reference.com. [dostęp 2022-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-30)]. (ang.).
  5. ↑ Athletics at the 1988 Seoul Summer Games: Men's 200 metres. sports-reference.com. [dostęp 2022-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-11)]. (ang.).
  6. ↑ Athletics at the 1988 Seoul Summer Games: Men's 4 × 100 metres Relay. sports-reference.com. [dostęp 2022-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-11)]. (ang.).
  7. ↑ Athletics at the 1992 Barcelona Summer Games: Men's 100 metres. sports-reference.com. [dostęp 2022-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-13)]. (ang.).
  8. ↑ Athletics at the 1992 Barcelona Summer Games: Men's 200 metres. sports-reference.com. [dostęp 2022-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-13)]. (ang.).
  9. ↑ Athletics at the 1992 Barcelona Summer Games: Men's 4 × 100 metres Relay. sports-reference.com. [dostęp 2022-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-30)]. (ang.).
  10. ↑ Toronto’s Aaron Brown breaks one of Canada’s oldest track records. theglobeandmail.com, 2014-06-01. [dostęp 2022-05-09]. (ang.).
Mistrzowie igrzysk Wspólnoty Narodów w biegu na 200 metrów
  1. ↑ a b c d e f g h W latach 1930–1966 zawodnicy rywalizowali na dystansie 220 jardów.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Atlee_Mahorn&oldid=74644285”