Atut (radioodbiornik) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Typ | lampowy, monofoniczny |
---|---|
Producent | |
Państwo | |
Dane techniczne | |
Zakresy fal | |
Fale długie | 150-285 kHz |
Fale średnie | 525-1605 kHz |
UKF | 65,5-73 MHz |
Czułość użytkowa | |
Fale długie | 200 μV |
Fale średnie | 200 μV |
UKF | 45 μV |
Inne | |
Moc wzmacniacza | 1,3 W przy h≤10% |
Napięcie zasilania | 220 V |
Pobór mocy (sieć) | 40 VA |
Wymiary | 420×155×150 mm[2] |
Masa | 3 kg[2] |
Atut – polski radioodbiornik produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich i UKF. Posiada 7 obwodów strojonych, wbudowaną antenę ferrytową, gniazda antenowe i uziemienia, gniazdo magnetofonowo-gramofonowe i obrotowy przełącznik zakresów. Układ odbiornika (superheterodynowy) zawiera 4 lampy elektronowe (ECC 85, ECH 81, EBF 98 i ECL 82) i 2 diody germanowe (DOG-53).
Wersje
[edytuj | edytuj kod]Atut 2 – umożliwia odbiór na falach krótkich (5,95-12 MHz) zamiast UKF. Układ zawiera 3 lampy elektronowe (ECH 81, EBF 89 i ECL 82). Posiada wzmacniacz o mniejszej mocy (1 W).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Radio i Telewizja, WNT, Warszawa 1971
- ↑ a b Stare Radio | ZRK, Atut [online], oldradio.pl [dostęp 2017-11-22] .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 33-34.