Azymici – Wikipedia, wolna encyklopedia

Azymici (gr. asimos – chleb przaśny) – nazwa, jaką określali katolików chrześcijanie obrządków wschodnich.

Charakterystyka

Terminu tego po raz pierwszy użył biskup Ochrydy – Leon w 1053. Katolicy (podobnie jak ormianie i maronici) używali w liturgii chleba przaśnego, na Wschodzie zaś spożywano kwaśny, skąd pojawiło się określenie prozymici^[1].

Dawniej używano sformułowania bezdrożdżowcy, bądź w języku łacińskim Antifermentarii w opozycji do Fermentarii^[2].

Przypisy

↑ H. Paprocki, Azymici, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 1, Lublin 1974, kol. 1224.
↑ S. Orgelbranda Encyklopedja powszechna z ilustracjami i mapami, t. 1, Warszawa 1898, s. 647.

Bibliografia

M. Banaszak, Historia Kościoła katolickiego, t. 2: Średniowiecze, Warszawa 1989, s. 110-111.

[1] H. Paprocki, Azymici, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 1, Lublin 1974, kol. 1224.

[2] S. Orgelbranda Encyklopedja powszechna z ilustracjami i mapami, t. 1, Warszawa 1898, s. 647.

[1]

[2]