Błatnia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy szczytu. Zobacz też: Błatnia (ujednoznacznienie) inne znaczenia.

Błatnia

Położenie Błatniej w paśmie
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Pasmo	Beskid Śląski, Karpaty
Wysokość	917 m n.p.m.
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego Błatnia
Położenie na mapie Karpat Błatnia
49°44′55″N 18°56′43″E/49,748611 18,945278
Multimedia w Wikimedia Commons

Błatnia (917 m n.p.m.) – szczyt górski w Paśmie Klimczoka i Szyndzielni w Beskidzie Śląskim^[1].

W 1571 r. wymieniana była w dokumentach niemieckich jako Berg Blatin, później w pismach czeskich jako Blatny lub Blatna. Po I wojnie światowej podawano nazwę Błatnia, gwarowo Błatnio^[2], na dawnych mapach podawana jest także nazwa Góra Blatnia^[3]. Pod koniec XX wieku w przewodnikach turystycznych zaczęto podawać nazwę Błotny^[2], jednak w Państwowym Rejestrze Nazw Geograficznych figuruje nazwa „Błatnia”^[4].

To niewybitne wypiętrzenie grzbietu, wznoszące się niecałe 4 km na zachód od Klimczoka, jest zwornikiem dla biegnącego w kierunku zachodnim ramienia Czupla – Łazka – Zebrzydki oraz dla odgałęziającej się ku północy rosochy Przykrej, Wielkiej Polany i Palenicy^[3]. Błatnia jest także uważana za zwornik dla Pasma Błatniej, będącego przedłużeniem na zachód Pasma Klimczoka i Szyndzielni^[2]. Góruje nad dolinami trzech potoków: Jasienica, Chrobaczy i Błatnia (ten ostatni w górnej części Doliny Wapienicy)^[1]. Większą część stoków pokrywają lasy mieszane lub bukowe, ale na wierzchołku, grzbietach w jego rejonie oraz południowych stokach opadających ku dolinie potoku Chrobaczego w Brennej jest ciąg polan, które do II wojny światowej stanowiły tradycyjny ośrodek gospodarki pasterskiej^[2]. Dawno jednak zaprzestano ich użytkowania, zarosły lasem i niektóre z nich istnieją już tylko na mapie (np. Hybnia, Stefanka). Istnieją jeszcze polany Szarówka, Stara Łąka, Bukowy Groń i największa, szczytowa polana Stołówka^[1].

Przez Błatnią przebiega granica między Bielskiem-Białą i Brenną^[1]

Schronisko PTTK na Błatniej powstało w latach 1925–1926. Zostało wybudowane przez niemieckie Towarzystwo Turystyczne „Przyjaciele Przyrody” (niem. Touristen-Verein „Naturfreunde”) z Aleksandrowic. W 1945 zostało przejęte przez Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, następnie Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze^[5].

Obok schroniska węzeł szlaków turystycznych, którymi dotrzeć można m.in. na Klimczok, Szyndzielnię, Przełęcz Salmopolską, do Brennej, Jaworza, Wapienicy, Skoczowa, Grodźca^[6].

Niedaleko schroniska na Błatniej, pod Wielką Cisową, istniała też chatka studencka „Wysoki Zamek”, ale uległa całkowitemu zniszczeniu w wyniku pożaru w latach 90^[2]. XX wieku. Obecnie w pobliżu tego miejsca znajduje się restauracja „Rancho”.

• 
  Wierzchołek Błatniej
• 
  Rancho Błatnia
• 
  Błatnia i Stołów
• 
  Schronisko na Błatniej
• 
  Kapliczka między Wielką Cisową i Błatnią
• 
  Polana Stołówka i widok na Stołów

Charakterystyczny kopiec na szczycie Błotnego jest doskonałym punktem widokowym. Oferuje on jedną z nielicznych w Beskidzie Śląskim pełną, dookolną panoramę, obejmującą wszystkie najciekawsze szczyty tej grupy górskiej. Na wschodzie, poza zalesioną kopułą Stołowa, wznosi się masyw Trzech Kopców i Klimczoka, opadający w lewo przez Szyndzielnię ku Pogórzu Cieszyńskiemu. Zwrócone ku nam stoki Klimczoka i Szyndzielni pokrywają lasy bukowo-świerkowo-jodłowe, opadające do Jeziora Wielka Łąka w Wapienicy. Na prawo od Klimczoka wyłania się upstrzony polanami masyw Skrzycznego (1257 m) – najwyższego szczytu Beskidu Śląskiego. Biegnie od niego w prawo przez Małe Skrzyczne, Malinowską Skałę i Zielony Kopiec aż po czerniejący w dali wał Baraniej Góry (1220 m), główny grzbiet Pasma Baraniej Góry i Skrzycznego. Na bliższym planie ponad doliną Brennej widnieje dwugarbny Kotarz, zza niego wysuwa się grzbiet Starego Gronia, a spoza Starego Gronia wybiega pasmo Trzech Kopców Wiślańskich – Orłowej i Równicy, zakończone wzniesieniem Lipowskiego Gronia. Na dalszym planie ponad Trzema Kopcami Wiślańskimi widzimy zalesioną kulminację Kiczor, na prawo od nich stromo opadający ku północy Stożek, a dalej całe pasmo graniczne z Cieślarem, Wielkim Soszowem i oddzieloną szerokim siodłem przełęczy Beskidek Wielką Czantorią (995 m). Na południowym zachodzie horyzont zamykają szczyty Beskidu Morawsko-Śląskiego: ponad Wielkim Soszowem grzbiet Wielkiego Połomu (1067 m), ponad przełęczą Beskidek – masyw Kozubowej (981 m). Na prawo od Czantorii wyraźny stożek Jaworowego (1032 m) wtapia się w masyw Ropicy (1082 m), zaś ponad nimi dominuje Łysa Góra (Lysá hora, 1323 m) – najwyższy szczyt tej grupy górskiej. Na południu ponad garbami Kotarza widać w perspektywicznym skrócie nałożone na siebie szczyty pasma Wielkiej Raczy w Beskidzie Żywieckim, a ponad nimi pokazują się czasem najwyższe wierzchołki Małej Fatry na Słowacji. Po stronie północnej widać rozległą panoramę miasteczek i wsi śląskich od Skoczowa po Bielsko-Białą. W profilu Doliny Wapienicy interesująco prezentują się bielskie osiedla mieszkaniowe dzielnicy Aleksandrowice. W dali połyskuje tafla wody Zbiornika Goczałkowickiego, a przy sprzyjających warunkach atmosferycznych widoczne są nawet odległe Wzgórza Łazisko-Mikołowskie.

Panorama z hali na Błatniej

• szlaki piesze:

z Jaworza Centrum – 2 godz. z powrotem 1:30 godz.

z Wapienicy – 3 godz., z powrotem 2:30 godz.

ze Skoczowa przez Łazek – 4 godz. (znakami zielonymi, a potem czerwonymi),

z Jaworza Nałęża przez Łazek – 2:45 godz, z powrotem 2:30 godz.

z Klimczoka – 1.30 godz, z powrotem 1:30 godz.

z Brennej – Kotarz przez przełęcz Karkoszczonkę 2:30 godz. (znaki żółte, a potem czerwone),

ze Szczyrku – 2:30 godz. (znaki żółte, a potem czerwone).

• szlaki piesze zlikwidowane:

Z Grodźca – w 2010 roku zlikwidowany na odcinku Grodziec Śląski – Łazek^[6].