BNC – Wikipedia, wolna encyklopedia

BNC
	Męskie 50 omowe złącze BNC
	Historia produkcji
Projektant	Paul Neill, Carl Concelman, Octavio M. Salati
Zaprojektowany	1951
Producent	różni
	Ogólne dane techniczne
Średnica	typowa, zewnętrzna: 14,5 mm – męski,; 11,1 mm – żeński.;
Kabel	współosiowy
Pasmo przenoszenia	zazwyczaj 0–4 GHz
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2023-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

BNC (ang. Bayonet Neill-Concelman) – złącze koncentryczne wielkiej częstotliwości przeznaczone do przesyłania sygnałów małej mocy. Złącze posiada zapięcie bagnetowe, umożliwiające szybkie łączenie i rozłączenie. Złącza BNC występują w dwóch wersjach: 50- i 75-omowej.

Zastosowanie

Przesyłanie sygnałów w.cz. w sprzęcie pomiarowym (np. generatora funkcyjnego, oscyloskopu) oraz sygnałów cyfrowych w sprzęcie profesjonalnym. Impedancja 50 Ω.
Przesyłanie sygnału wideo w systemach analogowej telewizji przemysłowej. Koncentryczny tor przesyłowy wideo ma impedancję 75 lub 50 Ω.
Jako złącze antenowe w odbiornikach radiokomunikacyjnych i radioamatorskich.
Do łączenia sieci komputerowych zbudowanych z kabli koncentrycznych (np. 10BASE2). W przypadku sieci komputerowych nie jest już stosowane, gdyż ten typ sieci został wyparty jeszcze w XX w. przez standard 10BASE-T, oparty na przewodach równoległych zwanych popularnie skrętką (ang. twisted-pair).

Zobacz też

Ethernet