Bagiennik widłakowaty – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bagiennik widłakowaty
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	mchy
Klasa	prątniki
Rząd	rokietowce
Rodzina	krzywoszyjowate
Rodzaj	bagiennik
Gatunek	bagiennik widłakowaty
	Nazwa systematyczna
	Pseudocalliergon lycopodioides (Brid.) Hedenäs; Lindbergia 16:88. 1992
Synonimy
	Drepanocladus lycopodioides (Brid.) Warst. – sierpowiec widłakowaty;
	Drepanocladus lycopodioides (Brid.) Warst. – sierpowiec widłakowaty;

Bagiennik widłakowaty (Pseudocalliergon lycopodioides (Brid.) Hedenäs) – gatunek mchu należący do rzędu rokietowców. Występuje na torfowiskach i mokrych łąkach, w strefie klimatów chłodnych Europy, Azji i Grenlandii.

Rozmieszczenie geograficzne

Gatunek występuje w Europie, Azji (Syberia) oraz na Grenlandii. W Polsce spotykany na północy i zachodzie kraju, rzadziej w Polsce Środkowej^[3].

Morfologia

Pokrój: Mech tworzy zbite (czasem luźniejsze), błyszczące darnie o barwie żółtej lub brązowej.
Budowa gametofitu: Łodygi o długości 10-15(20) cm i grubości 2-2,5 mm (wraz z liśćmi) mają czerwoną barwę (w nasadzie czarną) i są słabo, nieregularnie rozgałęzione. W przekroju poprzecznym widoczna jest bardzo mała wiązka środkowa. Liście łodygowe o długości 3 i szerokości 1,5 mm są sierpowato zgięte, silnie wklęsłe. Nasada liścia jest szerokojajowata, a następnie liście zwężają się w krótki kończyk. Liście są całobrzegie, a jedynie na szczycie niewyraźnie ząbkowane. Liście gałązkowe są podobne do łodygowych, ale nieco krótsze (2 mm długości). Żółte żebro dochodzi do szczytu liścia.
Budowa sporofitu: Seta żółtoczerwona, dług. 3 cm, zakończona żółtoczerwoną, cylindryczną, słabo zgiętą puszką o długości 3 mm i szerokości 1 mm. Perystom jest podwójny^[3]^[4].

Ekologia

Gatunek występuje na torfowiskach niskich, błotach, mokrych łąkach, w obszarach bogatych w wapń^[3]. Zarodnikowanie w Polsce odbywa się w czerwcu i lipcu^[4]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla rzędu (O.) Caricetalia davallianae^[4].

Zagrożenie i ochrona

Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową od 2004 roku^[5]^[6].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
↑ B.B. Goffinet B.B., W.R.W.R. Buck W.R.W.R., Classification of the Bryophyta, University of Connecticut, 2008– [dostęp 2021-03-26] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Bronisław Szafran: Mchy (Musci). T. II. Warszawa: PWN, 1961, s. 152-153.
↑ ^a ^b ^c Stanisław Kłosowski, Grzegorz Kłosowski: Rośliny wodne i bagienne. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2007. ISBN 978-83-7073-248-6.
↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin Dz.U. z 2014 r. poz. 1409.
↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).

[goffinet-2] B.B. Goffinet B.B., W.R.W.R. Buck W.R.W.R., Classification of the Bryophyta, University of Connecticut, 2008– [dostęp 2021-03-26] (ang.).

[Szafran-3] Bronisław Szafran: Mchy (Musci). T. II. Warszawa: PWN, 1961, s. 152-153.

[Kłosowscy-4] Stanisław Kłosowski, Grzegorz Kłosowski: Rośliny wodne i bagienne. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2007. ISBN 978-83-7073-248-6.

[rozp2014-5] Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin Dz.U. z 2014 r. poz. 1409.

[rozp2004-6] Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]