Benzoesany – Wikipedia, wolna encyklopedia

Benzoesany – związki chemiczne, sole lub estry kwasu benzoesowego o wzorze ogólnym (C₆H₅COO)_aX^a

gdzie:

X – (i) atom metalu (sole) lub (ii) grupa alkilowa lub arylowa (estry)

a – wartościowość metalu

Benzoesany metali I i II grupy układu okresowego stosowane są często jako środki konserwujące.

• benzoesan sodu – C₆H₅COONa (środek konserwujący o symbolu E211)
• benzoesan potasu – C₆H₅COOK (środek konserwujący o symbolu E212)
• benzoesan wapnia – (C₆H₅COO)₂Ca (środek konserwujący o symbolu E213)
• benzoesan magnezu – (C₆H₅COO)₂Mg (stosowany dawniej do leczenia zapalenia stawów)

Estry benzoesowe prostych alkoholi mają przyjemny, intensywny zapach i są stosowane w przemyśle perfumeryjnym.

• benzoesan metylu – C₆H₅COOCH₃ (środek zapachowy o zapachu owoców feijoa)
• benzoesan etylu – C₆H₅COOC₂H₅ (środek zapachowy)
• benzoesan propylu – C₆H₅COOC₃H₇
• benzoesan benzylu – C₆H₅COOCH₂C₆H₅ (środek zapachowy, insektycyd, rozpuszczalnik)

• octany
• mrówczany
• maślany
• kwas benzoesowy