Beta-D
|
Nazewnictwo | | Nomenklatura systematyczna (IUPAC) | 2-(3,4,5-trimetoksyfenylo)(2,2-2H2)etanoamina | Inne nazwy i oznaczenia | 3,4,5-trimetoksy-β,β-dideuterofenetylamina, 3,4,5-trimetoksy-β-dideuterofenyloetyloamina, 3,4,5-trimetoksy-1-etylo-(β-dideutero)amina | |
Ogólne informacje |
Wzór sumaryczny | C11H15D2NO3 |
Masa molowa | 213,27 g/mol |
Identyfikacja |
Numer CAS | 1020518-89-1 |
PubChem | 44719547 |
SMILES | COc1c(cc(cc1OC)C([2H])([2H])CN)OC | |
InChI | InChI=1S/C11H17NO3/c1-13-9-6-8(4-5-12)7-10(14-2)11(9)15-3/h6-7H,4-5,12H2,1-3H3/i4D2 | InChIKey | RHCSKNNOAZULRK-APZFVMQVSA-N | |
|
Beta-D – organiczny związek chemiczny z grupy psychodelicznych fenyloetyloamin (obok 4-D, jedna z dwóch zawierających deuter). Występuje w postaci siarczanu lub chlorowodorku. Jest β-dideuterowym analogiem meskaliny. Zsyntetyzowana po raz pierwszy przez Alexandra Shulgina, opisana w PiHKAL z dawkowaniem 200–400 mg dla siarczanu i 178–356 mg dla chlorowodorku oraz czasem trwania efektów 12 godzin. Według Shulgina szybko zaczyna działać, powoduje zwiększone uznanie dla muzyki i tworzy silny związek z Bogiem[1].