Białe-Szczepanowice – Wikipedia, wolna encyklopedia

Białe-Szczepanowice
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Powiat

ostrowski

Gmina

Boguty-Pianki

Liczba ludności (2011)

81[2][3]

Strefa numeracyjna

86

Kod pocztowy

07-325[4]

Tablice rejestracyjne

WOR

SIMC

0394980[5]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Białe-Szczepanowice”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Białe-Szczepanowice”
Położenie na mapie powiatu ostrowskiego
Mapa konturowa powiatu ostrowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Białe-Szczepanowice”
Położenie na mapie gminy Boguty-Pianki
Mapa konturowa gminy Boguty-Pianki, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Białe-Szczepanowice”
Ziemia52°45′50″N 22°21′56″E/52,763889 22,365556[1]

Białe-Szczepanowicewieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrowskim, w gminie Boguty-Pianki[5][6].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.

Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Czyżewie[7].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W I Rzeczypospolitej Białe należały do ziemi nurskiej.

Pod koniec wieku XIX folwark w powiecie ostrowskim, gmina Kamieńczyk Wielki, parafia Czyżew, należący do księdza Augusta Wawrowskiego (wcześniej do Bartholdich). Rozległy na 360 morgów ziemi dobrej, pszennej i w kulturze. Właściciel posiadał również zgrabny pałacyk, utrzymany w guście szwajcarskiego szaletu i pięknie utrzymany a rozległy park[8].

W latach 1921–1931 wieś leżała w województwie białostockim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Boguty.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku wieś zamieszkiwało 127 osób w 20 budynkach mieszkalnych[9]. Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Czyżewie. Podlegała pod Sąd Grodzki w Czyżewie i Okręgowy w Łomży; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Czyżewie[10].

W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. Od 22 lipca 1941 do 1945 włączona w skład Landkreis Lomscha, Bezirk Bialystok III Rzeszy[11].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.

Obiekty użyteczności publicznej

[edytuj | edytuj kod]
  • Szkoła Podstawowa w Białych-Szczepanowicach

Obiekty zabytkowe

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 4521
  2. Wieś Białe-Szczepanowice w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2017-11-22], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2019-10-20].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 25 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
  6. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Opis parafii na stronie diecezji
  8. Białe (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 183.
  9. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 59.
  10. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 88.
  11. Karte: Landkreis Lomscha 1. 8. 1944 - Städte und Amtsbezirke [online], www.territorial.de [dostęp 2020-04-23].
  12. Katalog zabytków sztuki, Województwo łomżyńskie, Pod redakcją M. Kałamajskiej-Saeed, Ciechanowiec, Zambrów, Wysokie Mazowieckie i okolice, PAN Instytut Sztuki, Warszawa 1986, s. 6.