Białoskórnictwo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Białoskórnictwo – rzemiosło garbarskie specjalizujące się w wytwarzaniu cienkich, delikatnych skór na rękawiczki i odzież.

W procesie natłuszczania używano ałunu glinowego i żółtek. Skóry przed garbowaniem były mocno zwapnione i starannie obrobione mechanicznie. Cechy białoskórnicze posiadały folusze, w których ugniatano skóry. Garbowano głównie skóry pochodzące z kozłów, baranów, cieląt, łosi, jeleni, saren.

Pierwsze cechy białoskórnicze znajdowały się we Wrocławiu (1420), Gdańsku, Toruniu, Krakowie (z foluszem), Poznaniu, Raciborzu, Niemodlinie i Głogowie. Cech białoskórników jest wymieniany jako jeden z ponad sześćdziesięciu cechów obecnych w Poznaniu w XVI w.^[1]

Przypisy

↑ Zygmunt Zaleski: Poznań za czasów Pierwszej Rzeczypospolitej. W: Zygmunt Zaleski: Księga Pamiątkowa Miasta Poznania. Przegląd dziejów miasta Poznania. Poznań: Magistrat Stołecznego Miasta Poznania, 1929, s. 56.

Bibliografia

Irena Turnau: Polskie Skórnictwo. Wrocław: Ossolineum, 1983. ISBN 83-04-00813-0. (pol.).

[Zaleski1929s56-1] Zygmunt Zaleski: Poznań za czasów Pierwszej Rzeczypospolitej. W: Zygmunt Zaleski: Księga Pamiątkowa Miasta Poznania. Przegląd dziejów miasta Poznania. Poznań: Magistrat Stołecznego Miasta Poznania, 1929, s. 56.

[1]