Biały Lew – Wikipedia, wolna encyklopedia

Biały Lew

Model fluity z końca XVII w.
Historia
I Rzeczpospolita
Wejście do służby	1627
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	200 t
Długość	27 m
Szerokość	5,1 m
Uzbrojenie
8 dział niewielkich wagomiarów (do kilku funtów) w baterii burtowej miotacz kamieni
Załoga	25 marynarzy i do 80 żołnierzy piechoty morskiej

Biały Lew – polski XVII-wieczny okręt wojenny, uzbrojona fluita.

Był to początkowo mały holenderski statek handlowy typu fluita. Podczas wojny polsko-szwedzkiej, został w 1626 lub 1627 zarekwirowany przez władze polskie z powodu przewozu kontrabandy dla Szwedów, a następnie został wyposażony i uzbrojony jako okręt wojenny. W źródłach okręt ten występuje pod niemiecką nazwą; jej polskie brzmienie jest rekonstrukcją.

„Biały Lew” wchodził w skład drugiej eskadry okrętów polskich, która wzięła udział w zwycięskiej bitwie z eskadrą szwedzką pod Oliwą 28 listopada 1627. Jego kapitanem był Piotr Böse. Okręt nie odegrał w bitwie większej roli; podjął nieudany pościg za wycofującymi się okrętami szwedzkimi.

Przed 2 maja 1628, kiedy nastąpiło ustalenie nowego składu polskiej floty, „Biały Lew” został wycofany ze służby, rozbrojony i przekształcony ponownie w statek handlowy. Dalszy los statku nie jest ustalony.

• pojemność: 100 łasztów (ok. 200 ton)
• długość kadłuba między stewami – ok. 27,2 m (96 stóp amsterdamskich)
• szerokość kadłuba – ok. 5,1 m (18 stóp)
• załoga: 25 marynarzy i do 80 żołnierzy piechoty morskiej
• uzbrojenie: 8 dział małych wagomiarów (do kilku funtów) w baterii burtowej oraz kilka miotaczy kamieni (perier) (liczba dział była zmienna w niewielkich granicach)

• okręty polskie do XVII wieku

• Eugeniusz Koczorowski: „Bitwa pod Oliwą”, Gdynia 1968
• Jerzy Pertek: „Polacy na morzach i oceanach. Tom 1", Poznań 1981