Biczyk czułka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Biczyk czułka, wić czułka^[1] (łac. flagellum, clavola) – część czułków sześcionogów położona odsiebnie od nóżki (drugiego członu).

U skrytoszczękich z gromad widłogonków i skoczogonków występuje wić segmentowana. Charakteryzuje się ona obecnością umięśnienia w każdym członie, a w trakcie rozwoju pozazarodkowego kolejne jej człony przyrastają na końcu czułka^[1].

U owadów biczyk określa się jako wić członowaną^[1]. Odpowiada ona jednemu segmentowi pierwotnemu, który jest wtórnie podzielony na człony (pierścienie, subsegmenty)^[2], zwane flagellomerami lub distaliami^[3]. Ich numerację prowadzi się od części dosiebnej ku wierzchołkowi^[4]. W trakcie rozwoju pozazarodkowego owadów o przeobrażeniu niezupełnym następuje przyrost liczby członów biczyka, jednak w sposób inny niż u skrytoszczękich. Nowe człony pojawiają się między meristonem, czyli członem najbardziej dosiebnym (pierwszym członem biczyka), a członem następnym^[1].

Biczyk owadów może być zróżnicowany na mniejsze odcinki ze względu na budowę flagellomerów^[5]. W czułkach buławkowatych (łac. antenna clavata) jeden lub więcej członów w wierzchołkowej części czułka ma większe rozmiary i tworzy buławkę (łac. clava)^[3][6]. Człony te określane bywają w literaturze anglojęzycznej jako clavomeres^[7]. W przypadku wyróżnienia buławki część biczyka położona bardziej dosiebnie (nasadowo) od niej nosi nazwę funiculusa^[3][8]. Niekiedy obok funiculusa wyróżnia się jeszcze bardziej dosiebną (proksymalną) część biczyka, złożoną z jednego lub więcej członów zwanych anellusami. Człony te charakteryzują się pierścieniowatym kształtem i brakiem podłużnych narządów zmysłowych (sensillów)^[9]. Pierwszy człon biczyka może mieć węższą od części odsiebnej (dystalnej) i czasem oddzieloną kompletną lub niekompletną bruzdą część dosiebną (proksymalną), zwaną annellusem^[10].

Biczyk może ulegać również innym modyfikacjom w innych typach czułków. W czułkach kolankowatych (łac. antenna geniculata) wyrasta on pod kątem względem nóżki. W czułkach ząbkowanych (łac. antenna dentata) i piłkowanych (łac. antenna serrata) flagellomery mają po jednym, a w dwupiłkowanych (łac. antenna biserrata) po dwa ząbki po stronach zewnętrznych i są gładkie po stronach wewnętrznych. W czułkach grzebykowatych (łac. antenna pectinata) flagellomery mają krawędzie wierzchołkowe wyraźnie wydłużone po jednej stronie, a w dwugrzebykowatych (łac. antenna bipectinata, antenna duplicato-pectinata) po obu stronach. W przypadku antenna pinnata i antenna compositopinnata flagellomery mają cienkie wyrostki na krawędziach wierzchołkowych. Czułki pierzaste (łac. antenna pulmosa) mają flagellomery długo owłosione. W przypadku czułków blaszkowatych (łac. antenna laminata) i antenna flabellata flagellomery są spłaszczone grzbietobrzusznie. W czułkach wachlarzykowatych (łac. antenna lamellata) każdy flagellomer ma ruchomy, płatowaty wyrostek po jednej ze stron. W czułkach buławkowato-wachlarzykowatych (łac. antenna clavata lamellata) tylko buławkę budują człony blaszkowate. Czułki lancetowate (łac. antenna lanceolata) mają flagellomery spłaszczone dwubocznie i coraz węższe ku szczytowi. W czułkach wrzecionowatych (łac. antenna fusiformis) najszersze są flagellomery środkowe i biczyk zwęża się w obu kierunkach^[11]. U muchówek łękorysych część flagellomerów zlewa się w jeden silnie rozbudowany trzeci człon czułka, a pozostałe tworzą cienką aristę, zwaną też setą^[1][12].

U prawie wszystkich owadów biczyk pozbawiony jest własnego umięśnienia i poruszany jest poprzez ruchy trzonka i nóżki lub samego trzonka. Brak mięśni w biczyku uchodził za synapomorfię jawnoszczękich^[13]. Wyjątkiem okazał się być jednak rodzaj Ctenolepisma z rzędu rybików. Ma on w biczyku, ciągnący się prawie po jego wierzchołek mięsień nazwany musculus infraflagellaris, który bierze swój początek u nasady nóżki czułka^[14].