Bieńkuński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bieńkuński
	; Herb Bieńkuński
Typ herbu	szlachecki

Bieńkuński – polski herb szlachecki, odmiana herbu Bajbuza.

Opis herbu

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu czerwonym strzała srebrna na opak, przeszywająca głowę takiegoż węża na niej okręconego.

Herb rodziny pochodzącej z Bieńkuń w województwie trockim. Na 1755 rok datowana jest wzmianka o Michale Bieńkuńskim, mostowniczym oszmiańskim^[1].

Bieńkuński.

↑ Adam Boniecki, Herbarz polski. Boniecki podaje jednak, że Bieńkuńscy używali Bajbuzy. Prawdopodobnie to niedokładność Bonieckiego. Juliusz Karol Ostrowski w Księdze herbowej.. wyraźnie podaje, że Bieńkuńscy pieczętowali się Bajbuzą z odmianą.

Herby	szlachecki mieszczański chłopski własny państwowy miejski korporacji fantazyjne mówiący
Elementy herbu	tarcza herbowa godło (figury heraldyczne, mobilia herbowe) klejnot herbowy zawój (tortillon) korona heraldyczna korona rangowa hełm heraldyczny labry ostrew płaszcz heraldyczny trzymacze heraldyczne podpory heraldyczne postument heraldyczny order herbowy dewiza herbowa zawołanie
Oznaki godności	świeckie kościelne
Inne	herbarz rola herbowa herold blazonowanie szrafowanie tynktura krzyż heraldyczny totem kamon
Działy heraldyki	heraldyka francuska (heraldyka napoleońska) heraldyka polska (heraldyka kaszubska) heraldyka brytyjska (heraldyka angielska, heraldyka szkocka) heraldyka kościelna heraldyka szachowa heraldyka fantazyjna