Bitwa na Dogger Bank (1696) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa morska na Dogger Bank
wojna palatynacka
ilustracja
Czas

17 czerwca 1696

Miejsce

Dogger Bank

Terytorium

Morze Północne

Wynik

zdecydowane zwycięstwo Francji

Strony konfliktu
Francja Republika Holandii
Dowódcy
Jean Bart Rutger Bucking
Siły
7 fregat
2 okręty kaperskie
2 długie łodzie
1 brander
310 dział
5 okrętów
168 dział
Straty
nieznaczne wszystkie okręty zdobyte (w tym 4 spalone)
Położenie na mapie Morza Północnego
Mapa konturowa Morza Północnego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
54°43′26,4″N 2°46′08,4″E/54,724000 2,769000

Bitwa na Dogger Bank – starcie zbrojne, które miało miejsce 17 czerwca 1696 roku podczas wojny palatynackiej.

Dowodzący francuską eskadrą (7 fregat, 2 okręty kaperskie, 2 długie łodzie i 1 brander, 310 dział) Jean Bart natknął się 17 czerwca w pobliżu ławicy Dogger Bank na holenderski konwój złożony ze 112 statków handlowych i 5 eskortujących je okrętów (168 dział).

Francuzi mieli więcej okrętów i więcej dział niż dowodzeni przez Rutgera Buckinga Holendrzy. Ponadto francuskie załogi były bardziej doświadczone, a do tego dowodził nimi wybitny dowódca, tak więc wynik bitwy łatwy był do przewidzenia.

Jednak Francuzi nie spieszyli się do starcia, świadomi tego, że w pobliżu krąży szukająca ich potężna eskadra angielska dowodzona przez admirała Johna Benbowa.

Bitwa rozpoczęła się o godzinie 19:00, gdy Jean Bart na okręcie Maure (54 działa) zaatakował holenderski okręt flagowy Raadhuis-van-Haarlem (44 działa). Holendrzy walczyli bardzo dzielnie przez trzy godziny, do momentu, gdy zginął ich kapitan. Wówczas okręt flagowy skapitulował, a wkrótce jeden po drugim poszły jego śladem pozostałe cztery okręty holenderskie. Wszystkie zdobyte okręty holenderskie, oprócz 38-działowego Comte de Solnis, zostały spalone.

Zanim nadpłynęła licząca 18 okrętów angielska eskadra Benbowa Jean Bart zdążył przechwycić i spalić 25 holenderskich statków handlowych. Następnie zwycięska eskadra francuska odpłynęła w kierunku wybrzeży Danii. Tam pozostali do lipca, kiedy to prześliznęli się przez linie sprzymierzonych i 27 września dotarli do Dunkierki, wioząc ze sobą 1 200 jeńców holenderskich.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jean-Jacques Michaud, Le Soleil de glace, miesięcznik Navires et Histoire, numer 36, czerwiec/lipiec 2006.