Bitwa pod Niemirowem (1672) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Niemirowem

Wojna polsko-turecka (1672–1676)
Wyprawa na czambuły tatarskie. Płaskorzeźba na attyce pałacu w Wilanowie Królewskim
Czas	7–8 października 1672
Miejsce	Niemirów
Terytorium	Rzeczpospolita Obojga Narodów
Wynik	zwycięstwo wojsko polskich
Strony konfliktu
Rzeczpospolita Chanat Krymski
Dowódcy
Jan Sobieski Dżiambet-Girej-Sołtan
Siły
7,5 tysiąca piechoty 8 tysięcy piechoty 1 tysiąc jazdy
Straty
około 100 zabitych około 234 zabitych 6 tysięcy jeńców
brak współrzędnych

Bitwa pod Niemirowem – bitwa stoczona 7–8 października 1672 podczas wyprawy Sobieskiego na czambuły tatarskie w ramach wojny polsko-tureckiej (1672–1676).

Po kilkugodzinnym odpoczynku pod Narolem jazda hetmana wielkiego koronnego Jana Sobieskiego ruszyła 7 października w kierunku Cieszanowa i Lubaczowa, kierując się łunami płonących miejscowości.

Straż przednia złożona z jednej chorągwi (60 żołnierzy) dowodzona przez porucznika Linkowicza rozbiła w drodze jeden torhak (niewielka drużyna wojsk tatarskich). Pojmani jeńcy zeznali, że główne siły tatarskie pod wodzą Dżiambet-Girej-Sołtana znajdują się na północ od Niemirowa. Sobieski postanowił zaskoczyć i rozbić Tatarów. W stronę Lubaczowa wysłano dwie chorągwie jazdy (łącznie około 110 żołnierzy). Miały przejść łukiem przez Lubaczów, rozbić wszystkie napotkane oddziały tatarskie i dotrzeć do Niemirowa. Główne siły ruszyły komunikiem na Niemirów. Pod osłoną lasów porucznik Linkiewicz (około 300 żołnierzy) wyprzedził Tatarów i uderzył na nich od strony Niemirowa. Natomiast na tatarskich tyłach Łastowiecki dowodzący oddziałem kilkuset wolentarzy prowadził działania pozorowane. Następnie uderzyły na zaskoczonych Tatarów główne siły Sobieskiego. Starcie było krótkie i zamieniło się w pogoń za uciekającymi Tatarami. W bitwie i pogoni wzięły udział również podjazdy wysłane poprzednio na Lubaczów. W czasie pościgu, który przeciągnął się do następnego dnia, dochodziło do pomniejszych bitew z wracającymi do koszar niczego niespodziewającymi się czambułami.

Wojska polskie odniosły zwycięstwo nad liczniejszymi Tatarami. Odbito kilkanaście tysięcy jasyru. Wódz Dżiambet-Girej-Sołtan uszedł z siłami liczącymi zaledwie kilkudziesięciu jeźdźców.

• Niemirów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 94 .