Bitwa pod Strugą – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Strugą
IV koalicja antyfrancuska
Ilustracja
Pomnik upamiętniający bitwę pod Strugą
Czas

15 maja 1807

Miejsce

Struga niedaleko Wałbrzycha, Dolny Śląsk

Terytorium

Prusy

Wynik

wygrana Polaków

Strony konfliktu
Legia Polsko-Włoska Prusy
Dowódcy
mjr Piotr Świderski mjr Losthin
Siły
w sumie ok. 280 ułanów
I szwadron 80 ułanów
II szwadron 80 ułanów
III szwadron 80 ułanów
2 armaty
ok. 1 400–1 500 żołnierzy
8 komp. piech. – 1 100–1 200 żołnierzy
szwadron 80 huzarów
szwadron 80 dragonów
szwadron 80 Bośniaków
4 działa
Straty
7 zabitych
15 rannych
30 oficerów
800 żołnierzy wziętych do niewoli
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia50°49′28″N 16°13′42″E/50,824444 16,228333

Bitwa pod Strugą (niem. Schlacht bei Adelsbach)[1], zwana także bitwą na Czerwonych Polach lub bitwą pod Szczawienkiem – bitwa, która odbyła się 15 maja 1807 roku pod Strugą, niedaleko Wałbrzycha, pomiędzy polskimi ułanami z Legii Polsko-Włoskiej a wojskiem pruskim[2]. Od 2017 roku, około 15 maja odbywa się pokaz rekonstrukcyjny wydarzeń z XIX wieku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Bitwa była pierwszą potyczką ułanów pułku Legii Polsko-Włoskiej z wojskiem pruskim na Śląsku. Odbyła się ona 15 maja 1807 roku na polach pomiędzy wsiami Szczawienko i Struga, leżącymi w powiecie wałbrzyskim, w odległości piętnastu kilometrów od Strzegomia. W bitwie tej 280 ułanów polskich pobiło znacznie liczniejsze jednostki pruskie pod dowództwem majora Losthina, składające się z 8 kompanii piechoty: 1100–1200 żołnierzy, szwadronu 80 huzarów, szwadronu 80 dragonów, szwadronu 80 Bośniaków i 4 dział[3].

W czasie bitwy polscy ułani przypuścili szarżę na pruską kawalerię, którą rozbili i zmusili do odwrotu. Następnie 800 pojmanych pruskich piechurów zostało doprowadzonych przed oblicze Hieronima Bonapartego, aktualnie stacjonującego we Wrocławiu, gdzie polscy ułani zostali odznaczeni wysokimi francuskimi odznaczeniami wojskowymi.

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

„Ruszą w Prusactwo z kopyta, po polsku, co duchu w szkapach. Lancami psubratów — durch. W mig wywrócone i w puch rozbite zostały szwadrony huzarów tabaczkowych i pięknych dragonów błękitnych z różowymi wyłogami i bośniaków z lancami". – Stefan Żeromski „Popioły" t. III[4]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marion George: Napoleons langer Schatten über Europa. [dostęp 2011-11-26]. (ang.).
  2. TVP.pl: Bitwa pod Strugą. www.tvp.pl, 2011-11-11. [dostęp 2011-11-18]. (pol.).
  3. Vistula Uhlans, the "Picadors of the Hell". napoleonistyka.atspace.com. [dostęp 2011-11-18]. (ang.).
  4. Stefan Żeromski: Popioły. Warszawa: Czytelnik, 1964.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • J. Staszewski: Wojsko polskie na Śląsku w dobie napoleońskiej. Katowice: 1936.
  • Forster Neuere vnd neueste Preussische Geschichte. T. II. Berlin: 1856. (niem.).
  • Hopfner: Der Krieg von 1806 und 1807. T. IV. Berlin: 1855. (niem.).
  • Lettow-Vorbeck: Der Krieg von 1806—1807. T. III, IV. Berlin: 1896. (niem.).
  • A. du Casse: Operations du neuvieme corvs de la Grandę Armee en Silesie. Paris: 1851. (fr.).
  • Otto Bleck: Der schleisische Kriegsschauplatz 1806–1807. München: 1913. (niem.).
  • W. Dobiecki: Pamiętnik jazdy legionów, dodatek „Czasu". Lwów: 1859.
  • M. Kukiel: Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej. Poznań: 1912.
  • J. Minkiewicz. Ułani nadwiślańscy na Śląsku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. nr 2/58. 
  • Skrypt historyczny Stowarzyszenia Historycznego Legionów Polskich i Legii Polsko-Włoskiej w Nysie, Nysa 2010, pod red. Marek Szczerski, kpt. Tomek

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]