Bitwa w Zatoce Kilońskiej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa w Zatoce Kilońskiej

wojna duńsko-szwedzka (1643–1645) w ramach wojny trzydziestoletniej
Król Danii Chrystian IV walczył nieugięcie, nie zważając na rany i utratę oka
Czas	11 lipca 1644
Miejsce	Kolberger Heide, Zatoka Kilońska
Terytorium	Bałtyk
Wynik	taktycznie nierozstrzygnięta, strategiczna wygrana Duńczyków
Strony konfliktu
Szwecja Dania
Dowódcy
Klas Fleming Klas Bjelkenstjerna Åke Ulfsparre Göran Wind Chrystian IV Køn Jochum Grabow
Siły
34 okręty, 7 branderów 1018 dział 40 okrętów 927 dział
Straty
32 zabitych 69 rannych 37 zabitych 170 rannych
brak współrzędnych

Bitwa w Zatoce Kilońskiej (znana również jako bitwa morska pod Kolberger Heide) – starcie zbrojne, które miało miejsce 11 lipca (1 lipca) 1644 roku podczas wojny duńsko-szwedzkiej 1643–1645 toczonej w ramach ogólnoeuropejskich zmagań wojny trzydziestoletniej.

Bitwa została stoczona przez duńską flotę (40 okrętów i 927 dział), dowodzoną przez Görana Winda (okręt flagowy - 48 działowy liniowiec Patientia), przy asyście Grabowa i króla Danii Chrystiana IV, oraz szwedzką flotę (34 okręty, 1018 dział i 7 branderów) dowodzoną przez Klasa Fleminga (okręt flagowy – 68 działowy liniowiec Krona), przy asyście Ulfsparre'a i Bjelkenstjerny. Duńska flota płynęła ze wschodu, a szwedzka przeciwnie, z zachodu. Obie floty spotkały się na północ od niemieckiej wyspy Fehmarn (Femern). Szwedzi wykonali zwrot i pożeglowali na południe zachodniego wybrzeża wyspy Fehmarn, gdzie roiło się od zdradliwych płycizn. Duńczycy postępowali za Szwedami, ale bardziej oddaleni od brzegu wyspy. W miarę trwania bitwy obie floty obróciły się pod wiatr, na północ a następnie z powrotem na południowy wschód wyspy Langeland. W miarę jak obie strony zbliżały się do wyspy Lolland, Szwedzi dokonali zwrotu na południe i w końcu wpłynęli do Zatoki Kilońskiej, podczas gdy Duńczycy kontynuowali rejs w kierunku południowo-wschodni i zakotwiczyli na wschód od wyspy Fehmarn. Żadna ze stron nie straciła okrętu. Duńczycy stracili 37 zabitych (wśród nich wódz floty Göran Wind) i 170 rannych, a Szwedzi – 32 zabitych i 69 rannych. W bitwie tej po stronie szwedzkiej walczył przyszły słynny wódz francuski Abraham Duquesne.

Bitwa właściwie była nierozstrzygnięta, jednak powszechnie uważa się, że była ona zwycięstwem floty duńskiej, która zablokowała okręty szwedzkie w Zatoce Kilońskiej, uniemożliwiając nieprzyjacielowi atak na wyspy duńskie.

W bitwie wielką odwagą osobistą popisał się król Danii Chrystian IV. W ogniu walki szwedzki pocisk działowy doprowadził do eksplozji, w wyniku której odłamki drewna i metalu raniły króla w trzynastu miejscach, oślepiając go na jedno oko. Król jednak nie zważał na rany, szybko się pozbierał i dalej uczestniczył w bitwie, zagrzewając swych poddanych do walki.

• R.C. Anderson, Naval wars in the Baltic 1559–1850 (1910).