Blizna liściowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Blizna liściowa (ślad liściowy) – miejsce po odciętym (odrzuconym) liściu znajdujące się na pędzie. Powstaje u nasady liścia, w miejscu gdzie wykształca się warstwa komórek odcinających. Po odcięciu liścia miejsce to pokrywa warstwa perydermy^[1]. Na bliźnie liściowej z reguły wyraźnie widoczne są przerwane wiązki przewodzące (ślady wiązek). Wielkość blizny liściowej jest zwykle skorelowana z wielkością liścia. Specyficzne dla poszczególnych gatunków lub grup gatunków cechy morfologiczne blizny liściowej wykorzystywane są do rozpoznawania gatunków drzew i krzewów w okresie bezlistnym^[2].

W opisie blizny charakterystycznymi cechami są^[2]:

ułożenie blizny względem pąka – u jego podstawy (najczęściej) lub obejmujące go łukowato, ew. pierścieniowo,
kształt blizny – kolisty, półkolisty, eliptyczny, podkowiasty, trójdzielny, łukowaty,
położenie względem powierzchni pędu – płaskie, wgłębione, umieszczony wyżej na nabrzmieniu zwanym poduszeczką liściową,
liczba i układ przerwanych wiązek przewodzących,
obecność śladów po przylistkach.

Przypisy

↑ Zygmunt Hejnowicz: Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych. Organy wegetatywne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 940. ISBN 83-01-13825-4.
↑ ^a ^b Tadeusz Szymanowski: Rozpoznawanie drzew i krzewów ozdobnych w stanie bezlistnym. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1974, s. 19-20.

[hejnowicz-1] Zygmunt Hejnowicz: Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych. Organy wegetatywne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 940. ISBN 83-01-13825-4.

[szymanowski-2] Tadeusz Szymanowski: Rozpoznawanie drzew i krzewów ozdobnych w stanie bezlistnym. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1974, s. 19-20.

[1]

[2]