Blok podstawowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Blok podstawowy – taki ciąg instrukcji, który ma tylko jedno wejście i tylko jedno wyjście, przy czym wejście do bloku znajduje się na jego początku, a wyjście na końcu. Instrukcje bloku podstawowego wykonują się wszystkie i w kolejności, w jakiej są zapisane (bezpośrednio po wykonaniu pierwszej musi zostać wykonana druga, trzecia, itd. aż do końca, zaś bezpośrednio przed wykonaniem ostatniej musiała być wykonana przedostatnia, przed-przedostatnia, itd. aż do pierwszej instrukcji bloku).

Bloki są powiązane instrukcjami goto i każdy blok kończy instrukcją która przenosi sterowanie do jakiegoś innego bloku.

Pojęcie stosowane w programach kompilujacych i dokonujących optymalizacji kodu wynikowego. W obrębie bloku opymalizator może lepiej rozplanować użycie rejestrów, zmienić kolejność instrukcji itp. tak by wygenerowany kod był mniejszy i wykonywał się szybciej.

Poniżej przedstawiono rozbicie kodu źródłowego w języku C na bloki podstawowe.

a += 1; while (x>0) {     if(x>y)         a += 2;     else         a -= 2;     x --;     a ++;     b ++; } printf ("%d\n", a);

Po podzieleniu na bloki:

Blok 1: 	a += 1; 	goto 2;  Blok 2: 	if(x>0) goto 3; else goto 7;  Blok 3: 	if(x>y) goto 4; else goto 5;  Blok 4: 	a += 2; 	goto 6;  Blok 5: 	a -= 2; 	goto 6;  Blok 6: 	x --; 	a ++; 	b ++; 	goto 2;  Blok 7: 	printf ("%d\n", a);

Postać grafu bloków podstawowych jest wygodna dla wielu optymalizacji.