Bniński Hrabia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bniński – polski herb szlachecki, odmiana herbu Łodzia

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

Na tarczy czterodzielnej w polach I i IV czerwonych oraz II i III złotych orzeł biały z tarczą na piersiach, obramowaną złotem, na której w polu czerwonym łódź złota.

Nad koroną hrabiowską trzy ukoronowane hełmy, każdy z klejnotem: nad środkowym pięć piór strusich, a na nich łódź jak w tarczy, nad skrajnymi orzeł biały z głową zwróconą w stronę środkowego hełmu.

Labry czerwone podbite złotem.

Tarczę podtrzymują z prawej lew, a z lewej gryf z głowami odwróconymi od tarczy.

Nadany z tytułem hrabiowskim 5 czerwca 1798 roku Łukaszowi Bnińskiemu przez Fryderyka Wilhelma III, w Królestwie Polskim herb potwierdzony w 1824^[2].

Herb ten, jako herb własny, przysługiwał jednej tylko rodzinie herbownych: Bnińskim.

• Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1. Brak numerów stron w książce

• Herb Bniński z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla