Bodziec awersyjny – Wikipedia, wolna encyklopedia
Bodziec awersyjny – bodziec lub sytuacja, u obserwowanego lub warunkowanego organizmu zwierzęcego, wywołująca ból lub inne nieprzyjemne odczucia zarówno fizyczne jak i psychiczne. Zależnie od rodzaju bodźca nieprzyjemnego poddawane eksperymentowi organizmy reagują różnie. Reakcją na:
- uwięzienie - jest szarpanie się i gwałtowne ruchy w klatce,
- ból miejscowy - uniesienie kończyny, odsunięcie całego ciała lub jego fragmentu,
- dmuchanie w ucho – strzepywanie uchem i odwracanie głowy,
- szok elektryczny – instrumentalna reakcja wyłączenia prądu (naciśnięcie dźwigni),
i inne, właściwe dla gatunku reakcje.
Nie należy mylić, co niestety zdarza się często, terminu bodziec awersyjny (wzmocnienie awersyjne) z terminem wzmocnienie negatywne.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Konorski J., Integracyjna działalność mózgu, Warszawa 1969
- Skinner Burrhus Frederic, Poza wolnością i godnością, PIW, Warszawa 1978
- Skinner Burrhus Frederic, Zachowanie się organizmów, PWN, Warszawa 1995, ISBN 83-01-11121-6