Bolesław Kopyciński – Wikipedia, wolna encyklopedia
Major Bolesław Kopyciński | |
major obserwator, pilot | |
Data i miejsce urodzenia | 27 czerwca 1890 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 28 stycznia 1969 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Bolesław Kopyciński (ur. 27 czerwca 1890 w Lublinie, zm. 28 stycznia 1969 w Warszawie – major dyplomowany obserwator Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Absolwent wydziału Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej z 1914 roku[1]. Współorganizator pierwszej polskiej eskadry lotniczej w Odessie w 1917 roku. Powrócił do kraju w 1919 roku w składzie eskadry lotniczej 4 Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego przekształconej z czasem w 10 eskadrę wywiadowczą, w której przejął dowodzenie po por. pil. Ludomirze Rayskim[2]. Po ukończeniu szkoły Sztabu Generalnego[3], pomimo uszczerbku na zdrowiu (w wypadku lotniczym miał uszkodzony kręgosłup i z tego powodu skazany był na stałe noszenie skórzanego gorsetu), został w 1926 roku dyrektorem nauk w Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy[4]. Przeniesiony w 1928 roku do wydziału organizacyjnego Departamentu Lotnictwa, gdzie 27 kwietnia 1929 został szefem sztabu 2 grupy lotniczej w Poznaniu[5]. W 1935 roku przeszedł do pracy w Aeroklubie RP na stanowisko kierownika Działu Lotnictwa Sportowego, które sprawował aż do wybuchu wojny. W 1939 roku zgłosił się ochotniczo do służby wojskowej w lotnictwie polskim. Po kampanii wrześniowej znalazł się w Palestynie. W 1948 roku wrócił do kraju i pracował jako inżynier chemik w Zarządzie Głównym Przemysłu Tłuszczowego[1], aż do chwili przejścia na emeryturę.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Za swą służbę został odznaczony[6]:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Niepodległości (9 listopada 1933)[7]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Polowa Odznaka Obserwatora
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)
- włoska Odznaka Obserwatora (1929)[8]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Zaświadczenie potwierdzające ukończenie studiów Politechniki Lwowskiej wydziału Chemii.jpg – Wikimedia Commons [online], wikimedia.org [dostęp 2021-08-21] (ang.).
- ↑ 8. Baza Lotnictwa Transportowego – Dowódcy. [dostęp 2021-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-25)].
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 26 stycznia 1923 roku, s. 70.
- ↑ Stanisław Rutkowski, Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego, wyd. MON, Warszawa, 1970
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 r., s. 117, 123.
- ↑ Na podstawie fotografii [1].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 368.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931.
- Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, Warszawa 1933, s 45.
- Ryszard Bartel, Jan Chojnacki, Tadeusz Królikiewicz, Adam Kurowski, Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918–1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, wyd. I, Warszawa 1978.
- Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w latach 1918–1939, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1989, ISBN 83-206-0760-4.
- H. Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1990.
- M. Wrzosek, Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914–1918, Warszawa, s. 310 i nast.
- Bagiński, op. cit., s 402; CAW, AP 1320 (Antoni Mroczkowski) i AP 8559 (Włodzimierz Gubarew).