Bolidophyceae – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bolidophyceae
Ilustracja
Tetraparma pelagica(inne języki)
Systematyka[1]
Domena

eukarionty

Supergrupa

Chromalveolata

Królestwo

chromisty

Gromada

Heterokontophyta

Podgromada

Ochrophytina

Klasa

Bolidophyceae

Nazwa systematyczna
Bolidophyceae Guillou(inne języki) & Chrét.-Dinet(inne języki) 1999
Guillou, L., Chrétiennot-Dinet, M.-J., Medlin, L.K., Claustre, H., Loiseaux-de Goër, S. & Vaulot, D. (1999). Bolidomonas: a new genus with two species belonging to a new algal class, the Bolidophyceae (Heterokonta). Journal of Phycology 35: 368-381, 20 figs, 2 tables[2].
Typ nomenklatoryczny

Bolidomonas/Triparma

Bolidophyceaeklasa glonów, grupa siostrzana okrzemek.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Do klasy Bolidophyceae należą morskie organizmy fitoplanktonowe ze względu na drobny rozmiar (1 do kilku mikrometrów) zaliczane do pikoplanktonu(inne języki) lub nanoplanktonu. Organizmy jednokomórkowe. Mają formę ruchliwą – wiciowca lub nieruchliwą. Formy nieruchliwe są okryte krzemionkowymi płytkami, formy uwicione są nagie. Wici występują na stronie brzusznej po dwie – jedna jest znacznie dłuższa. Dłuższa wić zwrócona ku przodowi, okryta rurkowatymi włoskami. Wić krótsza naga, zakończona akronemą, czyli wypustką z mikrotubul. Aparat podstawowy wici prosty, w postaci ciałka podstawowego bez helikalnych struktur. Brak plamki ocznej. Pojedynczy chloroplast. Jego lamelle zawierają dwa lub trzy ściśnięte tylakoidy i są położone na obrzeżach. Pigmenty fotosyntetyczne to chlorofile a, c1, c2 i c3 i karotenoidy, wśród których przeważa fukoksantyna. Mitochondria z tubularnymi grzebieniami. Ściana komórkowa form opancerzonych składa się z pięciu lub ośmiu przylegających do siebie okrągłych lub wielokątnych płytek: tarczowych, obwodowych, brzusznej i zwykle też grzbietowej[3]. Płytka brzuszna większa od pozostałych. Płytki mają zróżnicowaną ornamentację z różnego typu wypustkami, kolcami[4]. Istnieje przypuszczenie, że formy uwicione i opancerzone są stadiami przemiany pokoleń – pierwsze haploidalnymi, drugie diploidalnymi[3], przy czym te pierwsze są znajdowane w większym zakresie siedlisk[5].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Odkryto je w latach 70. XX w. i początkowo nieznana była ich pozycja systematyczna i wiązano je z wiciowcami kołnierzykowymi. Pod koniec lat 80. XX wieku opisano rząd Parmales i włączono go do złotowiciowców[3]. Pod koniec lat 90. XX wieku opisano rodzaj Bolidomonas na tyle odrębny, że wyróżniono dla niego klasę Bolidophyceae. Nazwa nawiązuje do samochodu wyścigowego (bolidu) w związku z szybkim poruszaniem się[2]. Później uznano, że do klasy tej należy przenieść Parmales. Jednocześnie genomy Bolidomonas są niemal identyczne z genomami Triparma należącego do tego rzędu i należy je włączyć do tego rodzaju[3]. Dane molekularne wskazują na bliskie pokrewieństwo z okrzemkami, podczas gdy dane anatomiczne wskazują cechy pośrednie Bolidophyceae między okrzemkami a pozostałymi różnowiciowcami[2][3]. W jednym z ostatnich ujęć systematycznych Thomasa Cavaliera-Smitha Bolidophyceae tworzą z okrzemkami nadklasę Khakista, a ta z nadklasą Hypogyrista tworzą infratyp Diatomista[6]. Parmales to jedyny rząd tej klasy, co czyni ją taksonem monotypowym. We wcześniejszych publikacjach pojawiała się nazwa Parmaphyceae[7].

W systemie AlgaeBase w połowie 2024 roku klasę dzielono w następujący sposób[1]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b M.D. Guiry, G.M. Guiry: Class: Bolidophyceae. [w:] AlgaeBase [on-line]. World-wide electronic publication, National University of Ireland, Galway. [dostęp 2024-07-05]. (ang.).
  2. a b c Laure Guillou i inni, Bolidomonas. A new genus with two species belonging to a new algal class, the Bolidophyceae (Heterokonta), „Journal of Phycology”, 35 (2), 1999, s. 368–381, DOI10.1046/j.1529-8817.1999.3520368.x, ISSN 0022-3646 [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  3. a b c d e Mutsuo Ichinomiya i inni, Diversity and oceanic distribution of the Parmales (Bolidophyceae), a picoplanktonic group closely related to diatoms, „The ISME Journal”, 10 (10), 2016, s. 2419–2434, DOI10.1038/ismej.2016.38, ISSN 1751-7362, PMID27003244, PMCIDPMC5030691 [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  4. Beatrice C. Booth, Harvey J. Marchant, Parmales, a new order of marine Chrysophytes, with descriptions of three new genera and seven new species, „Journal of Phycology”, 23 (s2), 1987, s. 245–260, DOI10.1111/j.1529-8817.1987.tb04132.x, ISSN 0022-3646 [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  5. Linda K. Medlin, Evolution of the diatoms: major steps in their evolution and a review of the supporting molecular and morphological evidence, „Phycologia”, 55 (1), 2016, s. 79–103, DOI10.2216/15-105.1, ISSN 0031-8884 [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  6. Thomas Cavalier-Smith, Kingdom Chromista and its eight phyla: a new synthesis emphasising periplastid protein targeting, cytoskeletal and periplastid evolution, and ancient divergences, „Protoplasma”, 255 (1), 2018, s. 297–357, DOI10.1007/s00709-017-1147-3, ISSN 0033-183X, PMID28875267, PMCIDPMC5756292 [dostęp 2024-07-02] (ang.).
  7. J.A. Raven, Miniview: Multiple origins of plasmodesmata, „European Journal of Phycology”, 32 (2), 1997, s. 95–101, DOI10.1080/09670269710001737009, ISSN 0967-0262 [dostęp 2024-07-05] (ang.).