Braeburn – Wikipedia, wolna encyklopedia

'Braeburn'

Owoce odmiany Braeburn
Rodzaj	Jabłoń (Malus)
Gatunek	Malus domestica Borkh.
Pochodzenie	Nowa Zelandia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jabłoń domowa 'Braeburn' – odmiana uprawna (kultywar) jabłoni domowej (Malus domestica 'Braeburn').

Kultywar pochodzi od przypadkowej siewki jabłoni Lady Hamilton, która rosła w żywopłocie otaczającym pole. Odnalazł ją w 1952 farmer O. Moran w okolicy miejscowości Motueka na Nowej Zelandii. Drzewko miało wówczas około 20 lat. Nazwa pochodzi od szkółki Braeburn, położonej w okolicy Motueka^[1]. Krzyżowanie wykonano w 1938 w Upper Moutere. Do Europy dotarła w latach 80. XX wieku. Niedługo potem stała się istotną odmianą towarową^[2]. Jest bardzo popularna na Nowej Zelandii i lubiana w USA^[1]. W Niemczech stanowi podstawę palety jabłek w hurcie^[3]. W Polsce niewielu sadowników zdecydowało się na uprawę tego kultywaru^[4].

W Instytucie Ogrodnictwa w Skierniewicach otrzymano w wyniku krzyżowania odmian ‘Braeburn’ x ‘Pinova’ nowy kultywar: ‘Pink Braeburn’ (klon o numerze hodowlanym J-9805-03)^[5].

Drzewo jest średnio silne, z rozłożystą koroną. Pędy są jednoroczne, o średniej grubości i średnio długich międzywęźlach, omszone. Kora jest wiśniowobrązowa^[2].

Owoce rodzi średniej wielkości albo duże, w kształcie jajowate, zmienne (około 7–8 cm średnicy). Skórka jest zielonkawożółta, błyszcząca, w dużej części pokryta ciemniejszymi cętkami. Miąższ jest jasnokremowy, mocno jędrny, soczysty i słodkawy, z nutą malinową. Zbiory odbywają się w październiku^[1] i listopadzie (dziesięć dni po Golden Delicious^[6]). Owoce w chłodniach utrzymują dobrą jakość do maja^[2], jednak w zwykłych piwnicach trudno je przechowywać dłużej niż do grudnia, gdyż są wrażliwe na choroby przechowalnicze^[1].

Odmiana nadaje się do spożycia na surowo, a także m.in. do sałatek, na dżemy i susz, na marmolady, galaretki i soki^[1].

• Lista odmian jabłoni