Broń wojskowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Broń wojskowa – broń wchodząca do etatowego wyposażenia pojedynczego żołnierza, pododdziałów oraz związków taktycznych i operacyjnych regularnych sił zbrojnych^[1].

Przeznaczona jest do obezwładniania siły żywej, niszczenia sprzętu, umocnień, obiektów przeciwnika. Bronią tą dezorganizowano jego systemy dowodzenia i zaopatrywania oraz wspierano ogniowo działanie wojsk własnych. Tworzy określonym systemem uzbrojenia, który jest podporządkowany koncepcjom jej użycia w starciach zbrojnych^[1]. Powinna mieć określone wymagania taktyczno–techniczne, utrzymana w stałej sprawności technicznej i gotowości bojowej. Współczesna broń wojskowa jest w zasadzie bronią palną i występująca w szczątkowej fazie broń biała w postaci bagnetów, noży, szabli^[1].

Broń w zależności od przeznaczenia dzielimy ją na^[1]:

• broń bojową
• broń ćwiczebną
• broń szkolną

W zależności od stanu technicznego wyróżnia się broń^[1]:

• kategorii pierwszej (nowa)
• kategorii drugiej (używana w pełni sprawna)
• kategorii trzeciej (przeznaczona do naprawy)
• kategorii piątej (niezdatna do eksploatacji i wycofana z wyposażenia)

W znaczeniu ogólniejszym jako broń wojskową współczesną można traktować całościowo^[1]:

• wozy bojowe
• samoloty bombowe
• samoloty myśliwskie
• samoloty szturmowe
• okręty nawodne
• okręty podwodne

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 40. ISBN 83-86028-01-7.