Bronisław Blumski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bronisław Filibert Blumski
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

22 sierpnia 1896
Złoczów

Data i miejsce śmierci

27 marca 1935
pod Przemyślem

Przebieg służby
Lata służby

1914–1935

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
37 Pułk Piechoty,
4 Dywizja Piechoty,
22 Pułk Artylerii Polowej,
10 Pułk Artylerii Ciężkiej

Stanowiska

dowódca plutonu,
dowódca baterii,
dowódca dywizjonu,
kwatermistrz pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Bronisław Filibert Blumski (ur. 22 sierpnia 1896 w Warszawie, zm. 27 marca 1935 pod Przemyślem) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Grobowiec Bronisława Blumskiego

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 sierpnia 1896 w rodzinie Tadeusza (ur. 1865), urzędnika na stanowisku zarządcy w C. K. Urzędzie Skarbowym w Złoczowie do 1914[1], i Stanisławy z Rafałowskich. Był bratem Zygmunta Izydora, także legionisty i oficera Wojska Polskiego[2].

W 1914 zdał egzamin dojrzałości z chlubnym wynikiem w C. K. Gimnazjum w Złoczowie[3] (do 1913 bracia Blumscy uczyli się razem w VII klasie[4]). Był skautem, należał do organizacji „Zarzewie” oraz XX Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Złoczowie.

Podczas I wojny światowej służył w 1 pułku piechoty w składzie I Brygady Legionów Polskich w stopniu sierżanta. Po przejściu frontu w bitwie pod Rarańczą w połowie lutego 1918 był internowany, a później służył wcielony do c. k. armii na stanowisku dowódcy plutonu.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Początkowo służył w 37 pułku piechoty w Przemyślu. Pierwotnie był mianowany podporucznikiem piechoty, później zweryfikowany w stopniu porucznika gospodarczego ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5]. Podczas wojny z bolszewikami był oficerem żywnościowym 4 Dywizji Piechoty. W 1923 był oficerem Departamentu VII Intendentury MSWoj[6]. Następnie został awansowany na kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[7]. W 1925 ukończył kształcenie w Szkole Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu. Od tego czasu w dalszych latach 20. był oficerem 22 pułku artylerii polowej W Rzeszowie[8][9] (jako dowódca baterii, kierownik referatu). Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[10]. Od początku lat 30. służył w 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu[11], jako dowódca baterii, dowódca II dywizjonu, od czerwca 1933 na stanowisku kwatermistrza[12].

Należał do przemyskich oddziałów: Związku Legionistów Polskich oraz od 1934 Ligi Morskiej i Kolonialnej[13].

27 marca 1935 popełnił samobójstwo strzałem z rewolweru w pociągu na trasie ze Lwowa do Przemyśla, na odcinku za Medyką (jako przyczyna targnięcia się na własne życie został podany rozstrój nerwowy)[14][15]. Został pochowany na cmentarzu Głównym w Przemyślu[16][17].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Szematyzm galicyjskich władz i urzędów skarbowych na rok 1914. Lwów: Prezydyum Krajowej Dyrekcyi Skarbu, 1914, s. 86, 181.
  2. ↑ Zygmunt Izydor Blumski ↓.
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Złoczowie za rok szkolny 1914. Złoczów: 1914, s. 81, 102.
  4. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Złoczowie za rok szkolny 1913. Złoczów: 1913, s. 62.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1320.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 23, 1279.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 745.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 678.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 396, 462.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 184.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 710.
  12. ↑ Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 128, 28 czerwca 1933. 
  13. ↑ Nowi członkowie L. M. i Kol.. „Zew Morza”. Nr 7, s. 11, 1934. 
  14. ↑ Samobójstwo w pociągu. „Ilustrowana Republika”. Nr 87, s. 3, 29 marca 1935. 
  15. ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 62, 1 czerwca 1935. 
  16. ↑ Mateusz Staroń. Kwatera legionistów z l. 1914–1918 na Cmentarzu Głównym przy ul. J. Słowackiego w Przemyślu. „Rocznik Przemyski”. Tom XLV, s. 177, 2009. ISSN 0137-4168. 
  17. ↑ Bronisław Blumski. cmentarzeprzemysl.pl. [dostęp 2018-04-02].
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 387 „za zasługi na polu administracji wojska”.
  20. ↑ Krzyże Zasługi dla wojskowych. „Przegląd Wieczorny”. Nr 179, s. 2, 6 sierpnia 1928. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Blumski&oldid=74392580”