Bronisław Wyrwa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bronisław Wyrwa

chorąży
Data i miejsce urodzenia	21 września 1890 Solec
Data i miejsce śmierci	20 lutego 1970 Opole
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	55 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska II wojna światowa
Odznaczenia

Bronisław Wyrwa (ur. 21 września 1890 w Solcu, zm. 20 lutego 1970 w Opolu) – chorąży piechoty w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Syn Walentego i Franciszki z domu Gawoł. Przebywał w domu poprawczym, ponieważ był uczestnikiem strajku szkolnego. W okresie I wojny światowej służył w armii niemieckiej. Był ranny. W okresie rozkładu armii niemieckiej przystąpił do oddziałów powstańczych. Uczestniczył w walkach w czasie trwania powstania wielkopolskiego^[1].

Jako ochotnik wstąpił w szeregi 1 pułku Strzelców Wielkopolskich i został wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu karabinów maszynowych. Walczył podczas bitwy o Lwów. Awansował 17 maja 1919 na stopień sierżanta^[1]. Podczas walk, ogniem karabinów maszynowych plutonu wspomógł nacierających Polaków na pozycje wojsk ukraińskich, ułatwiając im zdobycie mostu kolejowego położonego nad rzeką^[2]. Za bohaterstwo w walce został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[3]. Wiosną 1920 został dowódcą kompanii karabinów maszynowych. W tym czasie otrzymał awans na stopień chorążego^[2]. Dwukrotnie był ciężko ranny.

Podczas walk w II wojnie światowej pełnił w baonie Obrony Narodowej „Rawicz” obowiązki dowódcy plutonu ciężkich karabinów maszynowych. Razem z Bronisławem Wyrwą w baonie służyli jego synowie: Marian Leon mający 17 lat oraz w wieku 15 lat Klemens^[2]. W trakcie walk raniony został w rękę. Zmuszony podczas okupacji do ukrywania się przed hitlerowcami. Po wojnie był pracownikiem w różnych zawodach. Zmarł w Opolu, gdzie został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Żonaty z Marianną Selwat. Mieli trzech synów: Mariana Leona, Klemensa, Stefana, oraz córkę Teresę.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 743)^[2]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991, s. 161-162. ISBN 83-900510-0-1.
• Stefan Jasionek: Zarys historii wojennej 55-go Poznańskiego pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.