Brucyt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Brucyt

Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny	wodorotlenku magnezu (Mg(OH)2)
Twardość w skali Mohsa	2,5 – 3
Łupliwość	wyśmienita
Układ krystalograficzny	trygonalny
Gęstość minerału	2,39 – 2,40 g/cm³
Właściwości optyczne
Barwa	biała, pastelowa zielona, niebieska, szara, miodowa, bezbarwna
Rysa	biała
Połysk	szklisty, jedwabisty
Multimedia w Wikimedia Commons

Brucyt – rzadki minerał z gromady wodorotlenków Mg(OH)₂^[1].

Nazwa pochodzi od nazwiska amerykańskiego mineraloga Archibalda Bruce’a (1777–1818).

Tworzy kryształy o pokroju tabliczkowym, płytkowym, łuskowym lub włosowym, niekiedy w formie romboedrów. Zwykle występuje w formie skupień zbitych. Blaszkowo – łuseczkowe agregaty przypominają wyglądem talk, włókniste są podobne do azbestu – (nemalit). Jest giętki, mało sprężysty, przezroczysty^[1].

W skałach metamorficznych powstałych w warunkach przeobrażeń kontaktowych. Spotykany jest w serpentynitach; łupkach - chlorytowych i talkowych, w dolomitach, marmurach. Tworzy się też w niskotemperaturowych utworach hydrotermalnych^[1].

Miejsca występowania:

• Na świecie: Kanada – Quebec; USA – New Jersey, Nevada, Teksas, Pensylwania, Kalifornia; RPA, Turcja, Kazachstan, Rosja – (Ural, Kaukaz), Włochy, Szwecja, Austria.

• W Polsce: został znaleziony w regionie Dolnego Śląska – okolice Koźmic, Jordanowa.

• Surowiec do produkcji materiałów ogniotrwałych,
• Poszukiwany kamień kolekcjonerski,
• surowiec do otrzymywania magnezu.

• brucyt na stronie Webmineral.com (ang.)
• brucyt na stronie Mindat.org (ang.)