Budynek przy ul. Ignacego Daszyńskiego 17 w Sanoku – Wikipedia, wolna encyklopedia

Budynek przy ul. Ignacego Daszyńskiego 17 w Sanoku
Zabytek: nr rej. A-53 z 25.01.1985[1]
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Sanok

Adres

ul. Ignacego Daszyńskiego 17
38-500 Sanok
(Śródmieście)

Typ budynku

willa / dworek

Rozpoczęcie budowy

1907

Ukończenie budowy

1909

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Budynek przy ul. Ignacego Daszyńskiego 17 w Sanoku”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Budynek przy ul. Ignacego Daszyńskiego 17 w Sanoku”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Budynek przy ul. Ignacego Daszyńskiego 17 w Sanoku”
Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Budynek przy ul. Ignacego Daszyńskiego 17 w Sanoku”
Ziemia49°33′28,53″N 22°12′06,26″E/49,557925 22,201739
Multimedia w Wikimedia Commons

Budynek przy ul. Ignacego Daszyńskiego 17 w Sanoku – budynek położony w Sanoku.

Budynek jest położony przy ulicy Ignacego Daszyńskiego, u zbiegu z ulicą Juliusza Słowackiego (wcześniej przy ulicy Floriańskiej u zbiegu z ulicą Rylskich)[2].

Pierwotnie stanowił żydowską bożnicę. Początkowo figurował pod numerem konskrypcyjnym 344[3].

Na przełomie 1928/1929 budynek został nabyty od Gminy Żydowskiej na rzecz sanockiego oddziału Polskiego Czerwonego Krzyża[4], który w okresie II Rzeczypospolitej działał w nim przy ówczesnej ulicy Floriańskiej 21[3], potem nr 17[5][6][7][8][9] (wcześniej oddział PCK w Sanoku funkcjonował na terenie sanockiego zamku)[10]. Gospodarzem budynku był Władysław Gołkowski[11]. W 1934 ze składek sanoczan została ustanowiona tablica pamiątkowa zawierająca godło Polski oraz inskrypcję w języku łacińskim: In bello et in pace caritas. 1 IX Sanok 1934 (pol. Miłość w czasie wojny i pokoju. 1 IX Sanok 1934; po II wojnie światowej tablica została zamieniona na szyld, a na jej odwrocie umieszczono napis Świetlica PCK – 14 V 1950 – Sanok; na początku XXI wieku została odnaleziona i poddana renowacji)[12][13][14]. W 1935 przy sanockim PCK została utworzona przychodnia[15]. Funkcję prezesa PCK w Sanoku pełnili m.in. Antoni Dorosz, Władysław Dukiet, Samuel Herzig, Stanisław Domański, Zofia Skołozdro, Stanisław Kawski, Roman Daszyk[16][17].

Po wybuchu II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej w budynku mieścił się urząd Der Kreishauptmann oraz działał ośrodek zdrowia (niem. Gesundheitsamt)[18]. W maju 1950 w budynku podjęło działalność pogotowie ratunkowe[2][19][20] (adres ulicy pod numerem ulicy 15 w 1950[21], później pod numerem 11[22]).

Właścicielem budynku jest Polski Czerwony Krzyż (w grudniu 2004 sanocki oddział PCK obchodził 85-lecie istnienia[23]). Poza działalnością tej organizacji, pomieszczenia budynku zostały wynajęte i podmioty prywatne podjęły w nim działalność handlową i usługową.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków (1985)[1] oraz do gminnej ewidencji zabytków miasta Sanoka[24].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 144 [dostęp 2016-10-20].
  2. ↑ a b Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 336. ISBN 978-83-60380-26-0.
  3. ↑ a b Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 103.
  4. ↑ Jan Miśkowicz. Ruch Czerwonokrzyski na Ziemi Sanockiej. „Rocznik Sanocki”. VIII, s. 221-222, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  5. ↑ Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1938 r.. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo „Polska Poczta, Telegraf i Telefon”, 1938, s. 504.
  6. ↑ Książka telefoniczna. Warszawa: 1939, s. 766.
  7. ↑ Jan Miśkowicz: Ruch czerwonokrzyski na ziemi sanockiej. W: Edward Zając: Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485-2009. Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2010, s. 145. ISBN 978-83-923106-8-6.
  8. ↑ Podkarpacki Oddział Okręgowy PCK. Sanok. pck.pl. [dostęp 2015-01-02].
  9. ↑ Oddziały Rejonowe Podkarpackiego Oddziału Okręgowego PCK. Oddział Rejonowy PCK w Sanoku. pckrzeszow.pl. [dostęp 2015-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-02)].
  10. ↑ Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 554.
  11. ↑ Jan Miśkowicz. Z historii PCK (1). 80 lat w służbie potrzebującym. „Tygodnik Sanocki”. Nr 24 (396), s. 3, 11 czerwca 1999. 
  12. ↑ Jan Miśkowicz. Ruch Czerwonokrzyski na Ziemi Sanockiej. „Rocznik Sanocki”. VIII, s. 222, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  13. ↑ Jan Miśkowicz: Ruch czerwonokrzyski na ziemi sanockiej. W: Edward Zając: Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485-2009. Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2010, s. 146. ISBN 978-83-923106-8-6.
  14. ↑ Jolanta Ziobro. Historia pewnej tablicy. „Tygodnik Sanocki”. Nr 27 (556), s. 7, 5 lipca 2002. 
  15. ↑ Alicja Kawska: Zarys historii lecznictwa w Sanoku i Ziemi Sanockiej na przełomie XIX i XX wieku. W: Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485–2012. Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2012, s. 105. ISBN 987-83-934513-1-9.
  16. ↑ Roman Daszyk. 90 lat Polskiego Czerwonego Krzyża. „Rocznik Sanocki 2011”, s. 211, 2011. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  17. ↑ Jan Miśkowicz. Z historii PCK (2). 80 lat w służbie potrzebującym. „Tygodnik Sanocki”. Nr 25 (397), s. 16, 18 czerwca 1999. 
  18. ↑ Maria Łapiszczak: Sanok na dawnej pocztówce i fotografii. Cz. II. Sanok: 2001, s. 59. ISBN 83-915388-1-8.
  19. ↑ Eugeniusz Sucharski. Otwarcie Pogotowia Ratunkowego w Sanoku. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 5, Nr 141 z 23 maja 1950. 
  20. ↑ Roman Majewski, Mieczysław Buczek: Historia Pogotowia Ratunkowego w Sanoku. W: Zarys dziejów lecznictwa na terenie Ziemi Sanockiej w latach 1485–2012. Sanok: Sanocka Fundacja Ochrony Zdrowia, 2012, s. 244. ISBN 987-83-934513-1-9.
  21. ↑ Telefony. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 5, Nr 143 z 25 maja 1950. 
  22. ↑ Stanisław Kłos: Województwo rzeszowskie. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1969, s. 341.
  23. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 446, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  24. ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 3. [dostęp 2016-10-20].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Synagogi Sanoka

Sanok

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Budynek_przy_ul._Ignacego_Daszyńskiego_17_w_Sanoku&oldid=70956706”