French
DeutschCafé Fogg (kawiarnia) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Reklama kawiarni na jednym ze zniszczonych budynków (1945) | |
| Data założenia | 4 marca 1945 |
|---|---|
| Data rozwiązania | |
| Pochodzenie | |
| Ostatni skład | |
| Mieczysław Fogg, Tadeusz Bocheński | |
Café Fogg, także Café-Bar Fogg – kawiarnia prowadzona w latach 1945−1946 w Warszawie przez piosenkarza Mieczysława Fogga.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Kawiarnia została otwarta 4 marca 1945[1][2] (okres II wojny światowej) w zrujnowanej Warszawie, przy ul. Marszałkowskiej 119[3], w lokalu po niemieckiej kawiarni Zur Heimat (wcześniej mieściła się tam pijalnia czekolady przedsiębiorstwa Plutos)[4]. Lokal miał 40 miejsc siedzących[1]. Wyposażeniem Café Fogg był sprzęt wygrzebany z ruin: meble ze zdewastowanej kawiarni Napoleonka, lampa z bramy spalonego domu, kawałki blachy, z których scenografię stworzył Stanisław Lipski[5]. Ozdobę lokalu stanowiło pianino marki Sommerfeld[1]. Ponieważ nie było elektryczności, na stolikach ustawiono świece, a pod sufitem umieszczono karbidową latarnię pozyskaną z bramy wypalonego domu przy ul. Nowogrodzkiej[4].
Pierwszy swój występ w powojennej stolicy Mieczysław Fogg rozpoczął od „Piosenki o mojej Warszawie”, napisanej w ostatnich dniach powstania warszawskiego przez Alberta Harrisa. W kawiarni odbywały się występy znanych sprzed wojny aktorów i artystów kabaretowych. Występowali m.in. Zbigniew Sawan, Feliks Szczepański, Lidia Wysocka, Czesław Skonieczny, Albert Harris.
Pamiętnym wydarzeniem w historii tego miejsca był pierwszy powojenny Podwieczorek przy mikrofonie. Spotkanie otworzył Józef Małgorzewski, spiker Polskiego Radia, który karierę rozpoczął w latach 30. XX w. Konferansjerkę prowadził – tak, jak przed wojną – Tadeusz Bocheński.
Café Fogg działała ponad rok, a w reportażu „Kawiarnia wśród ruin” opisali ją przebywający w powojennej Warszawie szwedzcy dziennikarze.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Jan Górski: Drugie narodziny miasta. Warszawa 1945. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1976, s. 211.
- ↑ Danuta Szmit-Zawierucha: O Warszawie inaczej (anegdoty, fakty, obserwacje). Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza Anagram, 1996, s. 171. ISBN 83-86086-28-9.
- ↑ Olgierd Budrewicz: Olgierda Budrewicza słownik warszawski. Olszanica: Wydawnictwo BOSZ, 2011, s. 101. ISBN 978-83-7576-119-1.
- ↑ a b Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 243. ISBN 978-83-280-3725-0.
- ↑ I. Kiec, W kabarecie, Wrocław, 2004, s. 106.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- I. Kiec, Historia polskiego kabaretu, Poznań, 2014.
- I. Kiec, W kabarecie, Wrocław, 2004.