Caproni A.P.1 – Wikipedia, wolna encyklopedia
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | samolot szturmowy |
Konstrukcja | dolnopłat, podwozie klasyczne |
Załoga | 1 |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji | |
Liczba egz. | 57 |
Liczba wypadków | 1 |
Dane techniczne | |
Napęd | silnik 9-cylindrowy Piaggio IX R.C. / 9-cylindrowy silnik gwiazdowy Alfa Romeo 125 RC.35 / 9-cylindrowy silnik Alfa Romeo 126 RC.34 |
Moc | 600 KM / 680 KM / 780 KM |
Wymiary | |
Rozpiętość | 13,01 m |
Długość | 9,34 m |
Wysokość | 3 m |
Powierzchnia nośna | 27,01 m² |
Masa | |
Własna | 1940 kg |
Startowa | 2750 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 345 km/h |
Pułap | 7800 m |
Zasięg | 1500 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 karabiny maszynowe 7,7 mm w owiewkach podwozia lub 12,7 mm w skrzydłach / 500 kg bomb | |
Liczba miejsc | |
2 | |
Użytkownicy | |
Włochy, Salwador, Paragwaj, Hiszpania |
Caproni A.P. 1 – włoski samolot szturmowy.
Maszyna została opracowano z poleceniami Amadeo Mecozziego. Konstrukcja oparta na samolocie Caproni Ca.301 napędzanego 9-cylindrowym silnikiem Piaggio IX R.C. o mocy 600 KM. Wolnonośna konstrukcja dolnopłatu o masie 1850 kg. Oparty został na chromowo-molibdenowej kratownicy, na którą zostało nałożone płótno i sklejka. W owiewkach podwozia umieszczono dwa karabiny maszynowe Breda SAFAT kal. 7,7 mm, zastąpionych później karabinami maszynowymi kalibru 12,7 mm zamontowanymi w skrzydłach. Samolot miał opcję zamontowania kabiny strzelca pokładowego.
Osiągi samolotu Ca.301 były bardzo niskie, co nie przełożyło się na większą produkcję zakończoną po dwóch egzemplarzach o numerach: MM.242 i 243, który był wersją A.P. 1bis oznaczoną fabrycznie Ca.305 oraz późniejszym prototypem MM.289, który fabrycznie nazwano Ca.304. W kwietniu 1935 roku włoski rząd zamówił 12 maszyn seryjnych Ca.305 z silnikami RC.40 P.IX i pierścieniami Townenda. Ładunki bomb, jakie miały być przenoszone miały mieć masę 500 kg i być zawieszone w wewnętrznej komorze. Maszyny dostarczono do lutego 1936 roku.
Późniejsza wersja miała otrzymać mocniejszy silnik gwiazdowy Alfa Romeo 125 RC.35 z mocą 650 KM z osłoną NACA. Zwiększono tym samym rozpiętość skrzydeł o 1,01 metra, co zwiększyło tym samym powierzchnię nośną o 3,01 m². Włoskie lotnictwo zamówiło 22 marca 1936 roku 27 samolotów. Otrzymały one oznaczenia fabryczne Ca.307. Wyposażono w nie dwa pułki szturmowe w sile po dwa dywizjony. Po wycofaniu samolotów z jednostek liniowych samoloty służyły do treningów.
Jeden samolotów drugiej serii produkcyjnej przeznaczony został do demonstracji klientom zagranicznym. Otrzymano dwa zamówienia z krajów Ameryki Południowej. Cztery samoloty zakupił Salwador, osiemnaście Paragwaj i 4 w wersji z pływakami. Z przyczyn technicznych dotarło do Paragwaju tylko siedem sztuk. Pozostałe samoloty trafiły do sił włoskich i jesienią 1938 roku wysłano je do Hiszpanii, uzupełniając włoski korpus ekspedycyjny. Samoloty ciągle służyły do celów treningowych.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Lotnictwo, „Caproni A.P.1”, nr 3/2016, s. 86-87, ISSN 1732-5323.